သဘာ၀ကို ရွာေဖြျခင္း (သို႔မဟုတ္) မွားယြင္းမႈရဲ႔ အစတစ္ေမွ်ာ္ တစ္ေခၚ လယ္ကြင္း ျပင္ထဲက ဖူးသစ္စ စပါးပင္ စိမ္းစိမ္းေတြဟာ တိုက္ခတ္ လာတဲ့ ေလျပည္၊ ေလညင္း ေတြေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္ ေရလိႈင္းေတြလို အိခနဲ၊ အိခနဲ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေန ခဲ့ပါတယ္။
ဟိုးေ၀းေ၀း သံလြင္ျမစ္ကမ္း နံေဘးမွာ ေပါက္ေရာက္ ေနတဲ့ ဓနိပင္တန္း စိမ္းေမွာင္ေမွာင္ေတြဆီက ထပ်ံလာဟန္ရွိတဲ့ ေငြဗ်ဳိင္းျဖဴ တစ္ေကာင္ဟာ ေတာင္ပံျဖန္႔၊ ေလဟုန္စီးရင္း ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနရာနဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ မီးရထား သံလမ္းနားက ေခ်ာင္းကေလး ရွိရာကို နိမ့္က်၀ဲပ်ံ ဆင္းသက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ စတိုင္ ေဘာင္းဘီရွားညိဳ ေရာင္ကို ေျခသလံုးသားေပၚတဲ့အထိ ေခါက္လိပ္ၿပီး ထ႐ြိဳင္ စပို႔ရွပ္ ဆင္စြယ္ေရာင္နဲ႔ ဦးထုပ္ အျဖဴေရာင္ ေဆာင္းထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္စီး မလာတဲ့ အတြက္ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴေတြ ေပၚမွာ ေပက်ံေနတဲ့ ရႊံ႕စက္ေတြကို လယ္ကြက္ထဲက ေရတခ်ဳိ႕နဲ႔ ေျခတစ္ဖက္ခတ္ ေဆးေၾကာလိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ထဲက ကင္မရာကို ထုတ္လုိက္ပါတယ္။ မီးရထား သံလမ္းနဲ႔ အၿပိဳင္ ေပါက္ေရာက္ေနတဲ့ ထန္းပင္တန္း ေတြ ၾကားထဲမွာ ႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဆြဲေခၚသြားတဲ့ လယ္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႔ ပံုဟန္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားလိုက္တဲ့ အတြက္ အဲဒီ ႐ႈခင္းကိုပဲ အမိအရ ဓာတ္ပံု ႐ိုက္လိုက္ပါတယ္။
“ကလစ္”
“ကလစ္”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သဘာ၀က်က် လွပ ေနတယ္လို႔ ထင္္မိသမွ် ႐ႈခင္း၊ ႐ႈကြက္ေတြကို မျပတ္တမ္း ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ေနၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ၾကာလာမွ ေရငတ္ရ ေကာင္းမွန္း သိလိုက္ရပါ တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နဲ႔ သိပ္မေ၀း လွတဲ့ အေမ့ဇာတိ ေကာ့ရပ္ရြာကို နာေရးကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ေရာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္လာတဲ့ အတြက္ တူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီး ငွားစီး လာခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာပိုး အိတ္ထဲမွာ ေရသန္႔ဘူး ပါမလာတာကို သတိ ရလိုက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ လယ္တဲတစ္ လံုးဆီ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ လယ္တဲထဲက ေသာက္ ေရအိုးမွာ ေရအ၀ ေသာက္လိုက္ၿပီး တဲအတြင္းဘက္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေခါင္းအံုး ညစ္ညစ္တစ္လံုး၊ ေစာင္စုတ္ တစ္ထည္၊ ဖ်ာေဟာင္းတစ္ခ်ပ္၊ ေရနံဆီမီး ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တဲေခါင္းရင္းဘက္ ၀ါးကပ္စင္ ေပၚမွာေတာ့ သေျပ ပန္းအိုး တစ္လံုးနဲ႔ ဘုရားပံု ေတာ္တစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားစင္ေအာက္က ၀ါးထရံမွာ ညႇပ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းထားတဲ့ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားရ ပါတယ္။
“လွေဌး ပံုမ်ားလား”
ႏႈတ္က တိုးဖြဖြ ေရရြတ္လို႔ ဓာတ္ပံုကို ေသခ်ာစူးစမ္း ၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပံု ေနာက္ေက်ာက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေရးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္အျမင္ေတြ မွန္သြားၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လွေဌးကို ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ပံုပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေမြးဖြားၿပီး အသက္ ၅ ႏွစ္ အရြယ္မွာ မိဘမဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ အမ်ဳိး ေတြ ရွိရာ ရြာမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ ရပါတယ္။ လွေဌး အပါ အ၀င္ ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ရြာေက်ာင္္းမွာပဲ ၉ တန္း ေအာင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္က အေဖ့ အမ်ဳိးေတြဆီ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခါ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕မႈမ်ားစြာ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေနသား က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႔ယူ အၿပီးမွာေတာ့ ရြာက အမ်ဳိးေတြ စုေပါင္း ရွင္ျပဳပြဲ လုပ္တဲ့အတြက္ ရြာ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လွေဌးနဲ႔ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကၿပီး ရန္ကုန္ မျပန္မခ်င္း မူး႐ူးေသာက္စား လည္ပတ္ ေနခဲ့ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါလာတဲ့ ကင္မရာနဲ႔ လွေဌးကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ေပးခဲ့တာ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။
လွေဌး မဆံုးခင္ ဒီတဲမွာ ေနသြား ဖူးသလား။ တဲရွင္နဲ႔ လွေဌး ဘယ္လို ပတ္သက္ ေနသလဲ။ ေကာ့ရပ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာေလာက္သာ ျခားတဲ့ ဒီနားက ရြာျပင္ တဲတစ္လံုး ေပၚမွာ ဒီဓာတ္ပံု ဘယ္လုိက ဘယ္လို ေရာက္ေနသလဲလို႔ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပဲ တဲ အျပင္က ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လယ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ ရပါေတာ့တယ္။
“ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေရ၀င္ေသာက္ၿပီး ခဏ နားေနမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဘႀကီး။ ေရကလည္း ဆာ၊ လူကလည္း မရွိဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း”
“ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ ငါတူရယ္။ ခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုပါဘူးကြယ္။ ဘႀကီး တို႔ လယ္တဲေတြမွာက ဒီလိုပဲ လူရွိရွိ၊ မရွိရွိ ဘယ္သူမဆို ၀င္ထြက္ နားေနတတ္ၾက တာပါပဲ။ ေရေသာက္႐ံုတင္ မက တဲထဲမွာ စားစရာ ေသာက္စရာ ရွိလုိ႔ စားေသာက္ သြားၾကပါေစဦး ဘယ္တဲရွင္မွ စိတ္မဆိုး တတ္ၾကဘူး။ ရြာဓေလ့ပဲ ဆုိပါေတာ့ကြယ္ ဟင္း ဟင္း ဟင္း”
ကြမ္းမျပတ္ စားထားပံု ရလို႔ နီက်င္၊ ညိဳမည္းေနတဲ့ သြားအစံုကုိ အသားကုန္ဖြင့္ ၿပီး ရယ္ေမာရွင္းျပေနတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ လယ္တဲ ပိုင္ရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာခဲ့ပါ တယ္။
“ဒါနဲ႔ ငါ့တူက ဒီနားမွာ ရွိတဲ့ရြာေတြကေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ ဧည့္သည္ ထင္ပါရဲ႕။ လူပံုစံ ၾကည့္ရသ ေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသားပီပီ သသပါပဲ။ ဘယ္က လာသ လဲကြယ္”
“ရန္ကုန္က လာတာပါ ဘႀကီး။ ဒီရြာနဲ႔ မေ၀းလွတဲ့ ေကာ့ရပ္ရြာက ေဆြမ်ဳိး တစ္ေယာက္ဆံုးလို႔ နာေရးလာရင္း ဒီဘက္ အလည္ ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ရြာမွာပဲ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီဘက္ကရြာေတြ ခဏခဏ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ၀ါး တားတားေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီေပါ့ ေလ”
“ေၾသာ္ ေကာ့ရပ္ရြာကကိုး”
တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးသလို ေငးသလိုျဖစ္သြားတဲ့ လယ္တဲရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ ေနရင္း ကပဲ။
“ေဆြမ်ဳိးေတြေတာ့ ေကာ့ရပ္မွာ ရွိပါေသးတယ္။ ဘႀကီးလည္း ဘယ္မွမေရာက္ ျဖစ္တာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ဒီလယ္ထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို ေနထိုင္ရင္း ရြာထဲေတာင္ သိပ္မ၀င္ ျဖစ္ပါဘူးကြယ္။ ဒါ နဲ႔ ဒီရြာကို ဘာနဲ႔ လာသလဲ ကြယ္”
“တူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီးခဏ ငွားလာတာပါ။ ဒီရြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ခဏအပ္ထားၿပီး ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ရြာျပင္ ထြက္လာခဲ့တာ ပါ”
“ဟင္ ဓာတ္ပံု”
ဓာတ္ပံုဆိုတဲ့ စကား ေၾကာင့္ လယ္တဲရွင္ဟာ အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
“ဓာတ္ပံု ဆရာလား ကြယ့္”
“မဟုတ္ပါဘူး ဘႀကီးရယ္။ အေပ်ာ္တမ္း ၀ါသနာ ပါလို႔ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနတာပါ။ ေၾသာ္ ေမ့လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ လင္းထြဋ္ပါ ဘႀကီး”
ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နား ေထာင္ၿပီး တစ္စံု တစ္ရာကို သတိရသြားတဲ့ လယ္တဲရွင္ ဟာ ဘုရားစင္ေအာက္က ဓာတ္ပံုဆီ အၾကည့္ေရာက္ သြားခဲ့ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ညိႇဳးထိုးရင္း...
“ဒါ ဒါဆိုရင္ ငါ့တူဟာ ဟို ဟိုဓာတ္ပံုထဲက လွေဌး သူငယ္ခ်င္းမ်ားလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီး။ ဘႀကီးကေရာ”
အံ့ၾသ တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲလာတဲ့ လယ္တဲ ရွင္ဟာ ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာၾကားလာတဲ့ စကားေတြ ကေတာ့...။
“ဘ ဘႀကီးက ျမခက္ ရဲ႕အေဖ။ လွေဌးရဲ႕ေယာကၡမ ဦးတင္ေငြ ဆိုတာပါပဲကြယ္”
“ဗ်ာ...”
အတိတ္က သူငယ္ခ်င္း
ႂကြက္ေၾကာ္နဲ႔ ပဲႀကီးေလွာ္ ထည့္ထားတဲ့ အျမည္း ပန္းကန္ကို အလယ္က ထားၿပီး ထန္းရည္ ထည့္ထားတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ တစ္လံုးနဲ႔ အတူ အျမႇဳပ္ တစီစီ ထေနတဲ့ ဖန္ခြက္ ႏွစ္လံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လွေဌးၾကားမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြ မ်ဳိးေတြရဲ႕ ရွင္ျပဳ မဂၤလာပြဲ ဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံေတြဟာ ေတာင္ေလနဲ႔ အတူ လြင့္တစ္ခ်ီ၊ ပ်ံတစ္ လွည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ ရြာျပင္ ထန္းေတာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ရွင္ေလာင္း လွည့္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး မေသာက္မစား ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္စြဲ ေနပံုရတဲ့ လွေဌးကို စိတ္ပ်က္စြာ ထိုင္ၾကည့္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွေဌး ေျပာလာတဲ့ စကားေတြဟာ အမွန္ေတြ မ်ားမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္စားမိပါတယ္။
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း လင္းထြဋ္။ ငါ ေပါင္း ရတာက သမီးကို။ ခုဟာက ေယာကၡမ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အသက္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ႐ွဴရဲတဲ့ အျဖစ္ကြ။ ပစိပစပ္ မ်ားလိုက္တဲ့ လူႀကီး။ ျမခက္ကို ငါရတာ ဘုရင္မကို ရသေလာက္နီးနီး ထင္ေစခ်င္သလား မသိပါဘူး ကြာ။ ႏွိပ္ကြပ္တာေတာ့ လက္ကုန္ပဲ။ ငါ့ခမ်ာ အိပ္ရာထဲ ေရာက္မွ “ေၾသာ္ ျမခက္ဟာ ငါ့မိန္းမ ျဖစ္ေနပါေသးလား”ဆိုၿပီး သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရ တာခ်ည္းပဲ”
“မင္း အျပစ္လည္း ရွိမွာေပါ့ လွေဌးရ”
“ရွိတယ္၊ ရွိတယ္။ အဲဒါေတာ့ ငါ မျငင္းပါဘူး။ ငါ့ေယာကၡမ ေျပာသလို အစြမ္းအစ မရွိဘူးေပါ့ကြာ။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ခုဟာက သူတို႔ရြာလိုက္ေနတဲ့အျပင္ သူတို႔အမ်ဳိးအုပ္စုႀကီးထဲမွာ ငါဟာ ကၽြန္သေပါက္သာ သာမို႔ ခံျပင္းရတာပါ။ ငါ လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ ကိုင္ေပးတာပါပဲကြာ။ သူတို႔ ဘက္က စိတ္တိုင္းမက်တာ ေတာ့ ငါလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး”
“အဲဒါနဲ႔ပဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ထားခဲ့ၿပီး ငါ့ရြာ ငါျပန္ေနေနတာ တစ္လ ရွိသြားၿပီ သူငယ္ ခ်င္း”
“ဒါဆို မင္းတို႔ လင္မယား ကြဲေနၾကၿပီလား”
“ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကြဲလု ကြဲခင္ေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ရြာနဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ ေထာင္က်။ ကေလးေတြ ေမြးၿပီး မိန္းမနဲ႔ ကြဲလုကြဲခင္ ျဖစ္တဲ့အထိ အိမ္ေထာင္ေရး ႏြံထဲမွာ ေစာစီးစြာ နစ္မြန္းခဲ့ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း လွေဌးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ကို အမ်ားႀကီး အိုစာ ေနပါတယ္။ ေတာရြာက လူငယ္တစ္ေယာက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေပးေနသမွ် မယားနဲ႔ ေယာကၡမရဲ႕ လိုဘ မျပည့္ျခင္း၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျခင္းေတြဟာ လွေဌး ကို စိတ္ေလစျပဳ၊ အရက္စြဲခဲ့ၿပီ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္လိုက္ပါတယ္။
“သူတို႔က ငါ့ကို ခပ္ျမန္ျမန္ သူေဌး ျဖစ္ေစခ်င္တာေလ။ ျမခက္ အေဖက ျမခက္နဲ႔ ငါ့ကို သေဘာ တူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။။ သူသေဘာ တူတာ သူတို႔ရြာက ကိုတင္ေမာင္ နဲ႔ပါ။ ဒီလူက အလုပ္ ႀကိဳးစားတယ္။ လယ္ပိုင္ အိမ္ပိုင္ေတြ ရွိတယ္။ စပါးပြဲစား၊ ႏြားပြဲစား လုပ္ၿပီး ေငြလွ်ံေနတာ ဆိုေတာ့ ငါ့ေယာကၡမ သေဘာက်မယ္ ဆိုက် ေလာက္ပါတယ္ေလ။ ျမခက္ကို ငါ ခိုးေျပးကတည္းက သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႐ိုက္ ခ်ဳိးခံလိုက္ရမွာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါနဲ႔ ငါ့ေယာကၡမ ကေတာ့ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလိုပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ျမခက္၊ ဦးတင္ေငြတို႔နဲ႔ အဆင္မေျပတာ မ်ားလာတဲ့ လွေဌးဟာ ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ဦးတင္ေငြ စပါးစပ္တူေလွာင္၊ စီးပြား ေပါင္းၾကတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံျပင္းစရာမ်ား လာခဲ့သလို ျမခက္နဲ႔ ကိုတင္ ေမာင္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကိုလည္း သံသယ ျဖစ္လာခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဦးတင္ေငြ ကိုယ္တုိင္က အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ ကိုတင္ေမာင့္ အေၾကာင္း ခဏခဏ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ သလို ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမ ျမခက္ကိုေတာင္ ႏြားမ ရႊံ႕ပိတ္ လုပ္ၿပီး ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ေပးစား ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ ေရရွည္ မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ လွေဌးဟာ သားမယားကို စြန္႔ၿပီး ဇာတိရပ္ရြာကို ခဏတာ ျပန္လာခဲ့တာမ်ဳိးပါ။
“ဒါဆိုရင္ ျမခက္ကပါ မင္းကို မမက္ေတာ့ဘဲ ကိုတင္ေမာင္ဘက္ လွည့္ခ်င္တဲ့ သေဘာလား”
“အခုခ်ိန္ထိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ ျမခက္ကေရာ ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာ မို႔လို႔ လဲ။ သူ႔အေဖ စကား နား၀င္ၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမွာပါ။ ၾကာလာရင္ ျမ ခက္နဲ႔ ငါ လံုး၀ ျပတ္သြားႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရွင္ျပဳ အၿပီး ရြာမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လွေဌးကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ေပးခဲ့ၿပီး ဓာတ္ပံုေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္နဲ႔ အမွတ္တရ စာသားတခ်ဳိ႕ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ျမခက္ဆီ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေပးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းပါ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခါနီးမွာေတာ့ လွေဌးရဲ႕ သားမယား အေပၚ အခ်စ္ႀကီးပံု။ လယ္ပိုင္ အိမ္ပိုင္ မျဖစ္သေရြ႕ သားမယားဆီ မျပန္ဘဲ ႀကိဳးစားရွာေဖြမယ္ ဆုိတာေတြ။ အရက္၊ ထန္းရည္ ဆိုတာေတြကို ပင္ပန္း၊ စိတ္ညစ္ လြန္းမွ တစ္ခါတေလပဲ ေသာက္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း။ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ရြာလာလည္ရင္ သူ႔ကို လူေတာ္ လူေကာင္းအျဖစ္ အိုးပိုင္၊ အိမ္ပိုင္၊ လယ္ပိုင္ ဘ၀နဲ႔ သား မယားနဲ႔ အတူတကြ ေတြ႔ရပါ ေစမယ္ဆိုၿပီး ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရြာက ျပန္လာၿပီး ငါးႏွစ္ အၾကာမွာပဲ လွေဌးတစ္ေယာက္ ရထား အႀကိတ္ခံရၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ၾကားသိ ခဲ့ရပါတယ္။
အရက္ အမူးလြန္ၿပီး ရထား လမ္းေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အတြက္ အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ လွေဌးရဲ႕သတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ၾကားရတဲ့ သတင္းအရ လွေဌးဟာ ငါးႏွစ္အတြင္း လယ္ ၅ ဧက၊ ျခံတစ္ကြက္၊ အိမ္ ခပ္ေသး ေသးတစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီး သားမယားကို သူ႔ရြာ ျပန္ေခၚဖို႔ လံုးပန္းေနစဥ္မွာ ေသဆံုး ခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လွေဌးရဲ႕ အျဖစ္ကို သံေ၀ဂ ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္ မျပဳရဲလို႔ လူပ်ဳိႀကီး ဘ၀ ေရာက္တဲ့ အထိ အစြန္းေရာက္ ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ လိုဘမျပည့္ ႏိုင္တဲ့ လူသားေတြထဲမွာ ဇနီး မယားနဲ႔ ေယာကၡမဆိုသူေတြ အမ်ားဆံုး ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ျမခက္နဲ႔ ဦးတင္ေငြကို မျမင္ဖူးဘဲ မုန္းတီး ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။
၀န္ခံသူရဲ႔ ေနာင္တ တရားမ်ား
မ်က္ရည္စေတြ ေ၀သီေနတဲ့ ဦးတင္ေငြဟာ ေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါကို ေျဖခ်ၿပီး စီးဆင္းစ ျပဳလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ရင္းကပဲ ရီေ၀မႈန္ ၀ါးေနတဲ့ မ်က္၀န္း တစ္စံုနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးရထား သံလမ္းကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့ပါ တယ္။
“တကယ္ေတာ့ ဘႀကီးကို ရြာထဲက လူေတြကေရာ၊ လွေဌးရဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြကပါ အတၱႀကီးတဲ့ အဘိုးႀကီး၊ လွေဌး ေသရတာ ဘႀကီးေၾကာင့္လို႔ စြပ္စြဲ သမုတ္ၾကတာ မလြန္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့တူရယ္၊ ဘႀကီးစိတ္ ထဲမွာ ငါ့သမီး၊ ငါ့ေျမးေတြကို ခ်စ္လြန္းတာေၾကာင့္ ေရရွည္မွာ သူတို႔ မိသားစုေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ သမက္ ျဖစ္သူကို ဖိအား ေပးသလို လုပ္ခဲ့မိပါတယ္။ ေလာင္းကစား၊ အရက္ ေသစာ မစြဲလမ္းဘဲ ဒါလုပ္ ဆိုရင္ ဒါတစ္ခုပဲ ႀကိဳးစား လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ဘႀကီး သေဘာ က်ပါတယ္။ အကြက္ မျမင္တာ ေတာ့ ခက္တယ္။ တင္ေမာင္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး မႀကီးပြားရေကာင္း လားလို႔ ႐ႈတ္ခ်၊ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့တာလည္း မွန္ပါ တယ္။ ငါ့တူ သိထားသလို ျမခက္ကို တင္ေမာင္နဲ႔ ေပးစားခ်င္ေယာင္ေယာင္ လုပ္ခဲ့ မိပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း ရွိပါတယ္ကြယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကီးပြားေအာင္ ႀကိဳးစား လာမလားလို႔ပါ။
“ပိုဆိုးသြားတာက ျမခက္ကလည္း ဘႀကီး စိတ္တိုင္းက် ေနေပးခဲ့တာမ်ဳိး ဆိုေတာ့ လွေဌး စိတ္ဆင္းရဲၿပီး အရက္ စြဲသြားမွာေပါ့။ တင္ေမာင္ကလည္း ျမခက္ကို ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေရာက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ဳိးေလ။ အဲဒီမွာ လွေဌးလည္း တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ သြားမွာေပါ့ကြယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ ငါ့အိုး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့မယား၊ ငါ့သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အခ်စ္ႀကီးၿပီး အစြန္း ေရာက္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလူစားထဲမွာ ဘႀကီးလည္း ပါခဲ့တာေပါ့။ ဘႀကီးေလ လွေဌး ဆံုးၿပီးကတည္း က သူ မေသခင္ ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္နဲ႔ ေနသြားခဲ့တဲ့ ေဟာ ဒီလယ္တဲထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို စားေသာက္ ေနထိုင္ၿပီး ရြာထဲ ျပန္မ၀င္ခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ဘႀကီးကိုယ္ ဘႀကီး ဒဏ္ခတ္တဲ့ သေဘာလည္း ပါပါတယ္။ ငါ့တူ ႐ိုက္ေပး ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုကိုေတာ့ သမီး ေပးလို႔ ဒီလယ္တဲမွာပဲ ဘႀကီး ယူထားခဲ့ပါတယ္။ လွေဌးပံုကို ျမင္ရင္ ဘႀကီးရဲ႕ အမွားေတြကို ေနာင္တ ရေနခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္ကြယ္ အီး ဟီး ဟီး ဟီး”
ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေျပာျပရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုယို လိုက္တဲ့ ဦးတင္ေငြကုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သိမ့္ေပး ရျပန္ပါတယ္။
“ဒါဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက လွေဌးဟာ တကယ္ပဲ မူးမူး နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ရထား အႀကိတ္ ခံလိုက္ရတာလား ဘႀကီး”
“အဲဒီလို ေျပာၾကတာ ပါပဲ။ ဘႀကီးကေတာ့ မထင္ ပါဘူး။ ကိုယ့္သမက္ဟာ ကိုယ့္သမီးနဲ႔ ေျမးေတြအေပၚ အခ်စ္ႀကီးတယ္ ဆိုတာ ဘႀကီး သိပါတယ္။ ဒီေကာင္က အရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ့လြန္းေတာ့ ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ ဒီလမ္းကို ေရြးသြားတာလို႔ပဲ ဘႀကီး ထင္ပါတယ္။ ငါတူတို႔ရြာမွာ လွေဌး တစ္ေယာက္ လယ္ပိုင္၊ အိမ္ပိုင္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ၾကားကတည္းက ဒီရြာကို ဘယ္ေန႔မ်ား ေပါက္ခ်လာမလဲ ဆိုၿပီး ဘႀကီး ေန႔တိုင္း ေမွ်ာ္ခဲ့ပါ တယ္။ သူဆံုးတဲ့ ညက ဘႀကီးတို႔ ရြာမွာ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ ရွိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီးေပါ့ကြယ္။ လယ္ေတြကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ဘႀကီးက ညဘက္ဆိုရင္ ရြာထဲ ျပန္အိပ္တယ္။ ဒီလယ္ထဲမွာ ရြာက သူရင္းငွားေကာင္ ေလးပဲ က်န္ခဲ့တာမ်ားတာ ေပါ့ေလ။ လသာတဲ့ညေတြ ဆိုရင္ လွေဌးတစ္ေယာက္ ဒီလယ္တဲက တလင္းကို ေရာက္ေရာက္လာၿပီး ဘႀကီး လက္စမသတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူရင္းငွားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး လုပ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။
ဘႀကီးလည္း သူ ရင္းငွားေကာင္ေလး ေျပာျပလို႔ သိသာသိေနေပမယ့္ ေယာကၡမ ဆိုတဲ့ မာန္က မခ် ခ်င္ေသးပါဘူး။ မလာနဲ႔လို႔ ေမာင္းမထုတ္သလို လာလို႔လည္း မဖိတ္ေခၚခဲ့ပါဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ဘဲ ေဆာင္ခဲ့ တယ္။ သူသာ သတိ္ၱရွိရင္ ဘႀကီးေရွ႕ေရာက္လာမွာပဲလို႔ တြက္ထားခဲ့တာပါ။
“ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပြဲညမွာ ျမခက္နဲ႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္က တင္ေမာင္နဲ႔ အတူတြဲၿပီး ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ေျပာဆုိ စားေသာက္ ေနၾကတာကို လွေဌး ျမင္ၿပီး ေဒါသျဖစ္ သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ထဲမွာပဲ လွေဌးနဲ႔ တင္ေမာင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။ လူေတြၾကားထဲ မွာ ျမခက္ကို ေအာ္ႀကီးဟစ္ က်ယ္စြပ္စြဲ သမုတ္တာနဲ႔ ျမခက္လည္း ရွက္ၿပီး လွေဌးကို ပက္ပက္စက္စက္၊ နစ္နစ္နာနာ ျပန္ေျပာလိုက္တာကို စိတ္ဓာတ္ က်သြားမွာေပါ့ေလ။ တစ္ညလံုး ပြဲခင္းထဲမွာ မူး႐ူးေသာက္စား ေနခဲ့ၿပီး ေဟာဒီ လယ္တဲကို မိုးမလင္းခင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္တဲ့။ သူရင္းငွား ေကာင္ေလး ေသာက္ေနက် အရက္ေတြကို ထပ္ေသာက္ၿပီး “ငါ့ရြာပဲ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္”ေျပာရင္း ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ ထြက္သြားခဲ့တာကို သူရင္းငွားက ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာတဲ့။
မိုးမလင္း တလင္းမွာ ရထားဥၾသ မတရား ဆြဲေနတာကို သူရင္းငွားက အိပ္ေနရင္း ၾကားေပမယ့္ ထမၾကည့္ခဲ့မိဘူးတဲ့။ ရထားအႀကိတ္ ခံရတာဆိုေတာ့ ျမင္ရက္စရာ မရွိပါဘူး ငါ့တူရယ္။ ဘႀကီးေလ သူ႔ရဲ႕တစ္ ပိုင္းတစ္စစီ ျဖစ္ေနတဲ့ အေလာင္းကို သြားၾကည့္မိတဲ့ အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သံုးရက္ေလာက္ ေနမွ ရထား လမ္းဇလီဖားတံုး တစ္တံုးေပၚမွာ မီးေသြးနဲ႔ ေရးသြားခဲ့တဲ့ စာကိုျမင္မွ ဘႀကီး ရင္က်ဳိးရတာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္ကြယ္။ အဲဒီစာ သူပဲ ေရးခဲ့တာပါ။
“သူတို႔ လိုခ်င္တာ ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အေ၀းကို ထြက္သြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္”တဲ့။
အီး ဟီး ဟီး။ အဲဒီ အေ၀း ဆိုတာကို သူ တကယ္ ေရာက္သြားသလား။ မူးမူးနဲ႔ပဲ သံလမ္းေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြား သလား။ သူသာ အသိဆံုး ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒါ ဘႀကီးေၾကာင့္၊ ဘႀကီးသာ အတၱ မႀကီးခဲ့ရင္ သူ ဒီလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘႀကီးေလ အတၱႀကီးေကာင္း ႀကီးမိမွာပါ။ အဲဒါကလည္း သူတို႔ မိသားစု ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရေအာင္ ႀကီးမိတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱေၾကာင့္ ဆိုတာ ဘႀကီး က်ိန္ေျပာရဲပါ တယ္ကြယ္။ ဘႀကီး သမက္ကို ႀကီးပြား ေစခ်င္လြန္းလို႔၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေစခ်င္ လြန္းလို႔ ဒီလို ဆက္ဆံျပဳမူခဲ့ရ တယ္ဆိုတာကို ေသရြာက လွေဌးသိရင္ ဘႀကီး ေသေပ်ာ္ပါၿပီကြယ္ အီး ဟီး ဟီး”
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနတဲ့ ဘႀကီး တင္ေငြရဲ႕ လယ္တဲက တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ခြာ လာမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရထားသံ လမ္းရွိရာဘက္ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လွေဌး ေသဆံုးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာအနီး တစ္၀ိုက္က ဇလီဖားတံုးေပၚမွာ မီးေသြးနဲ႔ ေရးသြားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ စာသား တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားရွာ ေဖြၾကည့္မိပါတယ္။ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္၊ ကာလ၊ ရာသီရဲ႕တိုက္စားမႈေတြဟာ သက္ေသဆန္တဲ့ အရာ၀တၳဳ တခ်ဳိ႕ကို ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ပ်က္ ေစတာ ေသခ်ာခဲ့ေပမယ့္ သက္ဆိုင္သူ လူသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ ေက်ာက္စာ ထြင္းထားသလို ေသရြာအထိ ပါသြား ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသ ေလာက္ပါပဲေလ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္
ရြာေျမာက္ပိုင္းမွာ ေနတယ္ဆိုတဲ့ ျမခက္ရွိရာ လွေဌး ရွာေဖြ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကို ေမးျမန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ႏြားတင္း ကုပ္ထဲမွာ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ ကပ်ာကယာပဲ လက္ေဆးၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လႊာခ်၊ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စတင္မိတ္ဆက္ လိုက္ရပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ လွေဌး သူငယ္ခ်င္း လင္းထြဋ္ပါ။ လွေဌးကို သတိရလို႔ ဒီအိမ္ လာလည္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဒီရြာေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္းအထိ ေနခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေျခက် ေနပါၿပီ”
ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ အိုစာ လြန္းေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေတြေၾကာင့္ ေတြခနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ ၀ဲသြားပါ တယ္။
“ကၽြန္မ လွေဌး မိန္းမ ျမခက္ပါ။ လာ ကိုလင္းထြဋ္၊ အိမ္ေပၚတက္ပါ။ ကိုလင္းထြဋ္ကို ကၽြန္မ မျမင္ဖူးေပ မယ့္ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မနဲ႔ ညားၿပီး ကတည္းက ခဏခဏ ေျပာျပတတ္လို႔ နာမည္ကို သိၿပီး ရင္းႏွီးေန ပါတယ္။ ကိုလင္းထြဋ္ ႐ိုက္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ပံု ကၽြန္မကို ေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ကို လင္းထြဋ္အမ်ဳိးရဲ႕ နာေရးကို လာရင္း ဒီရြာ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အေၾကာင္း ေသခ်ာမသိတဲ့၊ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးတဲ့ လူကို ကၽြန္မ လာမႏႈတ္ ဆက္ရဲပါဘူး။ ထိုင္ ကိုလင္းထြဋ္”
စကား တေျပာေျပာနဲ႔ အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ရင္း သင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာ တစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေရေႏြးအိုးခ်၊ ထန္းလ်က္ ပန္းကန္တည္နဲ႔ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ျမခက္ဟာ အိပ္ခန္း၀က လိုက္ကာစကို ဆြဲရင္း မ်က္ရည္စကို က်ိတ္တို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာထိုင္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကပဲ ဘႀကီး တင္ေငြတဲ ေရာက္သြားတယ္ မျမခက္။ လွေဌးနဲ႔ မျမခက္တို႔ အေၾကာင္းေတြ ေသခ်ာ သိရလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။ မငိုပါနဲ႔ မျမခက္ရယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ”
“မွန္ပါတယ္ေလ။ ေဘးလူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ ၾကာေကာင္း ၾကာေနမွာပါ။ ကၽြန္မ အဖို႔ေတာ့ မေန႔ တစ္ေန႔ကလို ထင္ေနတုန္းပါပဲရွင္။ ကၽြန္မေလ ကိုလွေဌး ဆံုးၿပီးက တည္းက ေယာက်္ားဆိုရင္ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၿပီး စကား မေျပာခဲ့တာ ဒီေန႔ အထိပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုလွေဌး မေသခင္ ၾကားသြားခ်င္တဲ့ စကား ေတြကို သူ႔ကိုယ္စား နားေထာင္ေပးဖို႔ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မ ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္လို႔ပဲ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုလင္းထြဋ္နဲ႔ စကားေျပာ ျဖစ္တာပါ”
ျမခက္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမခက္ကိုေတာ့ အမ်ားႀကီး မယံုစား ရဲေသးပါဘူး။ ရြာထဲက ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဳိးေတြ ေျပာျပပံုအရ ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ မရွင္းမရွင္းျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ လင္ေသမွ ဒီအိမ္၊ ဒီလယ္ ေတြကို သူ ပိုင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ ဗန္းျပလို႔ ဒီ ရြာကို ေရာက္လာခဲ့တာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕လို႔ အိမ္ဦးခန္းမွာ အခန္႔သား ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ငိုျပ လြမ္းျပေနခဲ့တာေတြ၊ လွေဌးရဲ႕ အမ်ဳိးေတြက အက်ယ္၊ အက်ယ္ မျဖစ္ခ်င္လို႔ လွေဌး ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေပးလိုက္ရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ သိထားၿပီးၿပီ ျဖစ္လို႔ လွေဌးတစ္ေယာက္ ႐ူးမူးစြာ ခ်စ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ျမခက္ကို ခပ္တည္တည္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမခက္ရဲ႕ အတြင္းသေဘာ အမွန္ကို သိခ်င္လာတဲ့ အတြက္ ေသြးတိုးစမ္း စကားေတြ ေျပာခဲ့မိပါတယ္။
“လွေဌး ဆံုးခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲဗ်ာ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေရးအတြက္ အိမ္ေထာင္ ထပ္မျပဳေသးဘူး လား။ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္တဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ျပဳပါ မျမခက္ရယ္။ လွေဌးလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာပါ”
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အဲဒီလို ေျပာလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားတဲ့ အတြက္ ျမခက္ဟာ မသိမသာ အံႀကိတ္ရင္း စိတ္ပ်က္သလို ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ ႏွာကို ဖ်တ္ခနဲ ျပင္လိုက္ရင္း ကပဲ-
“ကၽြန္မေလ သူမ်ားေတြလို စကားကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ၿပီးေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ ဘူး။ လွည့္ပတ္ၿပီးေတာ့ လည္း မဆိုတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ခုခ်ိန္အထိ ရွိ ေနတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကို ေျပာပါ ဆိုရင္ ကိုလွေဌးဟာ ကၽြန္မ ေယာက်္ား၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ သတိ ရေနတုန္းပဲ။ သူကလြဲ ၿပီး ကၽြန္မေသလို႔ အ႐ိုးေဆြးတဲ့ အထိ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မခ်စ္မိေစရဘူး။ မပတ္သက္ေစရဘူး ကိုလင္းထြဋ္”
“ကၽြန္ေတာ့္ စကား မွားသြားရင္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ တာေလးရွိလို႔ ေမးၾကည့္ပါရ ေစ။ လွေဌး ဆံုးမယ့္ညက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ အတူ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ထိုင္ ၿပီး လွေဌးကို ရက္ရက္စက္စက္ စကားေတြနဲ႔ ရန္ေတြ႔ လိုက္ရတာလဲဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ မဲ့ျပံဳးျပံဳးသြားတဲ့ ျမခက္ဟာ ျပံဳးေနရင္းကပဲ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ ေပါက္က်လာခဲ့ရပါတယ္။ ျမခက္ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ဖံုးကြယ္ေနတဲ့ အမွန္တရားေတြ ၾကားရေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္ သိလိုက္ ပါတယ္ေလ။
မွားေနတဲ့ အမွန္တရားမ်ား
“တကယ္ေတာ့ ကိုလင္းထြဋ္ရယ္၊ ေယာက်္ား ေလးေတြဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အတြင္းသေဘာကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ ဟိုးေရွးေခတ္ ေယာက်္ားေတြက အစ ခု ေခတ္ေယာက်္ားေတြ အဆံုး မွန္ေနပါေသးတယ္။ အေဖ့ လုပ္ရပ္ေတြကို မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္မ တစ္ေန႔မွ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုလွေဌးသာ ကၽြန္မ အနားမွာ ရွိၿပီး ထမင္းနပ္မွန္ ေနမယ္ဆိုရင္ လယ္ေတြ၊ အိမ္ေတြ လည္း ကၽြန္မ မမက္ပါဘူး။ ကိုတင္ေမာင့္ကို အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံရတယ္ ဆိုတာက အေဖ့ကို ေၾကာက္တာလည္း ပါတယ္။ အေဖ့ အရိပ္ကို ခိုေနရေသးတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ အေဖ့စကား အတိုင္း ကိုလွေဌးကို ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ့့ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ရဲ႔ အတၱနဲ႔ လိုဘ မျပည့္မႈလို႔ပဲ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ပါ။ ကၽြန္မ ခံပါ့မယ္။ ကိုလွေဌးနဲ႔ ကြဲသ လိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ၅ ႏွစ္ အတြင္း ကိုတင္ေမာင့္ကို စိတ္ပါတယ္ ဆိုရင္ ေျဗာင္က်က် ကၽြန္မ ယူျပလိုက္႐ံုပါပဲ။ ဘာ အခက္အခဲ အတားအဆီးမွ မရွိဘူး။
အဲဒီ ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ အေဖ့ဘက္ကလည္း အတင္းအက်ပ္ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ လည္း ကၽြန္မရဲ႔ သေဘာထား အမွန္ကို သိသြားတဲ့ အတြက္ တစ္ရြာသူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳ လုိက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ မ်ဳိး႐ိုးထဲမွာ မ်က္ႏွာမ်ား ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲ့ မိန္းမ၊ တစ္လင္က ႏွစ္လင္ေျပာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ ေယာက္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကို လွေဌးဟာ ကၽြန္မလင္။ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေသသည္အထိ ဒီတစ္ေယာက္ပဲေပါင္း ရေတာ့မယ္ဆိုတာ မဂၤလာဦး ညကတည္းက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီး သားပါေလ။
“ဒါေပမဲ့ ရွင့္ သူငယ္ ခ်င္းက တံုးလြန္းတယ္။ တံုး တယ္ဆိုတာထက္ ႐ိုးလြန္း၊ အ လြန္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာ ေပါ့ေလ။ အေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔ ကၽြန္မကို မကပ္ရဲဘူးဆို တာ မွန္ေပမယ့္ ကၽြန္မဟာ သူ႔ဇနီးမယားေလ။ အခ်ိန္ မေရြး ျပန္ဆြဲေခၚလို႔ရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး ကၽြန္မတို႔သား အမိကို ပစ္ထားဖို႔ မသင့္ပါ ဘူး။ သူ႕ဘာသာ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ေမာင္ကို အျမင္လြဲၿပီး အျပတ္ျဖတ္ခဲ့တာကို ကၽြန္မ ဘက္က အာမဘေႏၲ ခံၿပီး လိုက္ေတာင္းပန္ ေနရဦးမွာလား။ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး ကိုလင္းထြဋ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာ ေတြမွာ ေနခ်င္သလို ေနလို႔ မရပါဘူး။ ပ်ဳိပ်ဳိအိုအို မိန္းမ သားသိကၡာ ဆိုတာ ရွိကိုရွိ၊ ထားကိုထားရပါတယ္။ အဲဒါ ေတြကို ရွင့္သူငယ္ခ်င္း သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။ အီး.. ဟီး...ဟီး...။ ကၽြန္မေလ ေဟာဒီ ေကာ့ရပ္ရြာမွာ ကိုလွေဌးတို႔ အိမ္ေတြ၊ လယ္ေတြ ပိုင္ေနၿပီၾကားကတည္းက ၀မ္းသာလိုက္ရတာ။ ဘယ္ေန႔ မ်ား ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြကို အေဖ့ဆီက လာျပန္ေခၚ မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ အေဖ့ ဆႏၵလည္း ျပည့္ၿပီေလ။
“အေဖ့ လယ္တဲမွာ လာ လာအိပ္တယ္။ အေဖ့သူရင္း ငွားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အေဖ မသိ ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတယ္ဆို တာလည္း ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္။ ကၽြန္မေလ မိန္းမ သိကၡာကို ခ၀ါခ်ၿပီး အေဖ မသိေအာင္ ခိုးထြက္ရင္း သူရွိရာ လာခ်င္ေနတာ တစ္ပိုင္း ေသလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို မဆက္သြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရြာမွာ ပြဲျဖစ္ေတာ့ ဒီပြဲကို သူ လာလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ အတပ္သိေနခဲ့ပါ တယ္။ ေမွာင္စ ပ်ဳိးၿပီးက တည္းက သားႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္မလည္း သူ႔ကို ဟန္ေရး ျပရင္းရွာေန၊ သူကလည္း ကၽြန္မကိုရွာနဲ႔ ေတ့လြဲ လြဲေနၾကမွာေပါ့။ ေအာ္ ပရာထြက္ခါနီး ေရာက္မွ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေနာက္က ေန ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လိုက္ ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မေလ အသည္း ေတြ ယားလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ငါ့မယား၊ ငါ့သား ဆိုတဲ့အေတြး သူ႔မွာ ရွိမွရွိ ေသးရဲ႕လားလို႔ ေနာက္လွည့္ ရန္ေတြ႔ၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္တာ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ။ က ေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔အေဖဆိုတာ သိေနေတာ့ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေန ၾကတာ။
“ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကေလးေတြ ဗိုက္ဆာတယ္ ေျပာလို႔ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ၀င္ၾကတဲ့အခါ သူ လိုက္၀င္မလာဘူး။ အဲဒီ မွာ ကိုတင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိကို ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျမင္သြားသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ စားေနတဲ့၀ိုင္းကို ၀င္ခ်လာ တာပါပဲ။ ကၽြန္မေလ ကိုတင္ ေမာင္ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ခိုင္းပါ ေသးတယ္။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေပကတ္ထိုင္ၿပီး ရစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ရွက္ၿပီး စိတ္ ေတြညစ္လိုက္ရတာ မေျပာ ပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီ အျဖစ္ကို ရွင့္ သူငယ္ခ်င္းက သေဘာ မေပါက္ဘဲ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ ေမာင့္ကို အတူတူနဲ႔ အႏူႏူလို႔ ထင္သြားမွာေပါ့။ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာၿပီး ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ရန္ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ေမာင့္ကို သမုတ္ လိုက္တာလည္း ရစရာ မရွိဘူး။ လူေတြအံုခဲၿပီး ၾကည့္ေနလို႔ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ကိုလွေဌးကို ရစရာ မရွိေအာင္ ရန္ေတြ႔ ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မ မွားသလား၊ ေျပာပါ ဦး ကိုလင္းထြဋ္ရဲ႕ အီး ဟီး ဟီး။ ကၽြန္မေလ မွားေကာင္း မွားေနမွာပါ။ အဲဒါဟာ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္လို႔ မွားတဲ့ အမွား ဆိုတာ ကၽြန္မ က်ိန္ေျပာရဲ ပါတယ္ ရွင္။
“အဲဒီည မိုးမလင္းခင္မွာ သူ ဆံုးတယ္လည္း ၾကားေရာ ကၽြန္မေလ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ မယ္မွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ သူရွိရာ လယ္တဲ လိုက္သြားၿပီး“ကၽြန္မလည္း ရွင္နဲ႔ အတူေနမယ္၊ ရြာထဲ မျပန္ေတာ့ဘူး”လို႔ လုပ္ ေကာင္း လုပ္မိမွာပါ။ သူ႔ ဘက္က ေတမိ လုပ္ေနသမွ် ကၽြန္မ သိကၡာ က်ခ်င္ က်ပါေစ၊ အေဖ စိတ္ဆိုးၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္လို႔ အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်ပါေစ ကၽြန္မ ခံလိုက္ပါဦးမယ္ အီး ဟီး ဟီး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို အႏိုင္ပိုင္း သြားခဲ့တယ္ေလ။ သူ ဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဟာဒီရြာ မွာေရာ ကၽြန္မရြာမွာပါ ကၽြန္မ ဘ၀ဟာ “မိန္းမမိုက္၊ မိန္းမယုတ္”ဆိုၿပီး ေရစုန္ေမ်ာ ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုလွေဌး အေပၚ ကၽြန္မထားတဲ့ သစၥာတရားကို နတ္ေတြ၊ သိၾကားေတြ သိရင္ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မယူဘဲ ကိုလွေဌး ရွာေဖြ ေပးသြားတာနဲ႔ ကၽြန္မ သားႏွစ္ေယာက္ကို အဆင္ ေျပေအာင္ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့တယ္။ အေဖ့ဆီေတာင္ သိပ္ မျပန္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မဘက္က ႐ုန္းကန္ ရွာေဖြေနရင္း မတ္တတ္က လဲက် ေသသြား ပါေစဦး သားႏွစ္ေယာက္ အတြက္ တာ၀န္ေက်တဲ့ မိခင္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါၿပီရွင္ အီး ဟီး ဟီး”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ လြယ္အိတ္ ကိုယ္စီနဲ႔ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုယ္ရွိန္ တန္႔လိုက္ရင္း ကပဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ပံုစံေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ျမခက္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ကပ်ာကယာ သုတ္ၿပီး သူ႔ကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
“ကဲ သားတို႔၊ အဲဒီဦးက သားတို႔ အေဖရဲ႕ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္း ဦးလင္းထြဋ္ ဆိုတာေပါ့။ အေမ ခဏခဏ ေျပာျပ ဖူးတယ္ေလ။ မွတ္မိေသးရဲ႕ လား။ ရန္ကုန္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာေလ”
သူတို႔အေမ စကား ေၾကာင့္ မ်က္၀န္းကေလးေတြ မိႈင္းမိသြားၾကတဲ့ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လို ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လွေဌးငယ္ငယ္က ႐ုပ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္နီးပါး တူတဲ့ အႀကီးေကာင္ ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္အန္းအန္း ပံုစံနဲ႔ ျပံဳးျပၿပီး...
“သိပါတယ္။ မွတ္မိပါတယ္ အေမ။ အေဖ့ကို ဓာတ္ ပံု႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ဦးလင္းထြဋ္ မဟုတ္လား။ ဟိုမွာေလ ဦး ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံု”
အႀကီးေကာင္ေလး ၫႊန္ျပရာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေခတ္ေပၚ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ျပန္ကူးၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ကူးေပးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုထက္ ေလး၊ ငါးဆေလာက္ ႀကီးေနတဲ့ ဓာတ္ပံု ထဲက လွေဌးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲမွာ ေတာ့ လွေဌးရဲ႕စကားသံေတြကို ၾကားေနရသလိုလိုပါပဲ။
“မင္းမေတြ႕ဖူး၊ မျမင္ဖူးတဲ့ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ငါ့သားေတြဆီက မင္းကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီး သိေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၾကားရလို႔ အံ့ၾသေနသလား သူငယ္ခ်င္း။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ ကြာ။ မင္းရြာက ထြက္သြား ၿပီးကတည္းက ငါနဲ႔ ပတ္သက္ ခင္မင္သမွ် လူေတြကို မင္းအေၾကာင္းေတြ တသသ၊ တဖြဖြ ေျပာခဲ့မိတာကိုး။ ျမခက္ကို ဆိုရင္ ပိုဆိုးတာ ေပါ့ကြာ။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လို႕ မင္းထင္သလဲ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းကို ငါဘယ္ေလာက္ အထိ သံေယာဇဥ္တြယ္၊ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာ တရားေၾကာင့္ေပါ့ကြာ”
လွေဌးရဲ႕ဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ေမာ့ၾကည့္ ေနၾကတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ ဖက္လုိက္စဥ္ မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီး ပံုစံေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ဖက္တြယ္ရင္း ငို႐ႈိက္စျပဳလာ တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္း အိမ္ထဲက မ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေျဖာက္ခနဲ က်ဆင္းသြားခဲ့ရ ပါတယ္ေလ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ မွားၾကတယ္
တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာလာတဲ့ ႏြားလွည္းေပၚကေန ေကာ့ရပ္ရြာ ရွိရာဘက္ကို ျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မိုးေငြ႔ေတြ ေ၀့ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ရြာကေလးဟာ “မျပန္ပါနဲ႔ဦး လင္းထြဋ္ရယ္”လို႔ ေျပာဆို၊ ငိုေႂကြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တားဆီး ေနသေယာင္ ေယာင္ပါပဲ။ ရြာထိပ္ ကုက္ၠိဳပင္ ေအာက္မွာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမခက္နဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္လက္ ငို႐ိႈက္ေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီ ကေလးနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းၿပီး ေသးသထက္ေသး လာတဲ့၊ အံု႔ဆိုင္း သာယာလွပလြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ရြာက ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ျပည့္သိပ္ လာတဲ့ အတြက္ ရန္ကုန္ မျပန္ေတာ့ဘဲ လွည္းေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ရြာဘက္ ျပန္ေျပးသြားခ်င္ စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ရပါတယ္။ ရြာမွာ ဆက္ေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ရက္ ေလာက္အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ျပဳ စု၊ ယုယ၊ ဂ႐ုစိုက္္မႈထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုသာတဲ့ ျမခက္နဲ႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္မႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကို ဆြဲဆန္႔သလို ျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွေဌးကို အခ်ိန္ျပည့္ သတိရ၊ တမ္းတ ေနတတ္ၾကတဲ့ သားအမိ တစ္ေတြဟာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖဴစင္မႈ မ်ားစြာနဲ႔ တြယ္မိတြယ္ရာၾကံ ဖန္တြယ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အတြက္ ပီတိ မ်ားစြာနဲ႔ ရင္နာရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ မီးလိုပါပဲေလ။ သံုးတတ္ရင္ မိတ္ေဆြ၊ မသုံးတတ္ရင္ ရန္သူဆိုတာ ေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ ဦးတင္ေငြ၊ လွေဌးနဲ႔ ျမခက္တို႔ တစ္ေယာက္မွ မမွားၾကဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္၊ သူတို႔ အတၱနဲ႔ သူတို႔ အကုန္ မွန္ေနၾကမွာပါ။ မွားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရင္လည္း ပံုစံ အမ်ဳိးစံုနဲ႔ လူေတြ ၾကားထဲ ၀င္ေရာက္လာတတ္တဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ မွားၾကတာပဲျဖစ္မွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ လွည္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ အရႊဲသားနဲ႔ လိုက္ပါ လာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ငါ ဘာမ်ား မွားခဲ့လို႔ ဒီေလာက္ အထိ ငိုေနရတာလဲ”လို႔ ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္တဲ့အခါ မွာေတာ့ အဲဒီ အခ်စ္ ဆိုတာေၾကာင့္ပဲ သနားစရာ ျမခက္တို႔ သားအမိ တစ္ေတြကို တြယ္မိတြယ္ရာ ၾကံဖန္ တြယ္လိုက္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ နဲ႔ ထပ္တူမွားျပန္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
“ကလစ္”
“ကလစ္”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲမွာ သဘာ၀က်က် လွပ ေနတယ္လို႔ ထင္္မိသမွ် ႐ႈခင္း၊ ႐ႈကြက္ေတြကို မျပတ္တမ္း ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ေနၿပီး တစ္နာရီေလာက္ ၾကာလာမွ ေရငတ္ရ ေကာင္းမွန္း သိလိုက္ရပါ တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕နဲ႔ သိပ္မေ၀း လွတဲ့ အေမ့ဇာတိ ေကာ့ရပ္ရြာကို နာေရးကိစၥ တစ္ခုေၾကာင့္ ေရာက္လာရင္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္က ေလွ်ာက္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္လာတဲ့ အတြက္ တူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီး ငွားစီး လာခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေက်ာပိုး အိတ္ထဲမွာ ေရသန္႔ဘူး ပါမလာတာကို သတိ ရလိုက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ လယ္တဲတစ္ လံုးဆီ ေလွ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ လူသူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့ လယ္တဲထဲက ေသာက္ ေရအိုးမွာ ေရအ၀ ေသာက္လိုက္ၿပီး တဲအတြင္းဘက္ကို အကဲခတ္ ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေခါင္းအံုး ညစ္ညစ္တစ္လံုး၊ ေစာင္စုတ္ တစ္ထည္၊ ဖ်ာေဟာင္းတစ္ခ်ပ္၊ ေရနံဆီမီး ခြက္တစ္လံုးနဲ႔ အိုးခြက္၊ ပန္းကန္တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တဲေခါင္းရင္းဘက္ ၀ါးကပ္စင္ ေပၚမွာေတာ့ သေျပ ပန္းအိုး တစ္လံုးနဲ႔ ဘုရားပံု ေတာ္တစ္ခု ခ်ိတ္ဆြဲထားတာ ကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘုရားစင္ေအာက္က ၀ါးထရံမွာ ညႇပ္ထားတဲ့ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းထားတဲ့ ဓာတ္ပံု တစ္ပံုကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ လွပ္ခနဲ ျဖစ္သြားရ ပါတယ္။
“လွေဌး ပံုမ်ားလား”
ႏႈတ္က တိုးဖြဖြ ေရရြတ္လို႔ ဓာတ္ပံုကို ေသခ်ာစူးစမ္း ၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပံု ေနာက္ေက်ာက ကၽြန္ေတာ့္ လက္ေရးေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ အခါမွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္အျမင္ေတြ မွန္သြားၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီဓာတ္ပံုဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လွေဌးကို ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ပံုပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ေမြးဖြားၿပီး အသက္ ၅ ႏွစ္ အရြယ္မွာ မိဘမဲ့ ဘ၀ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ အမ်ဳိး ေတြ ရွိရာ ရြာမွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ ရပါတယ္။ လွေဌး အပါ အ၀င္ ရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြ နဲ႔ ရြာေက်ာင္္းမွာပဲ ၉ တန္း ေအာင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္က အေဖ့ အမ်ဳိးေတြဆီ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခါ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕မႈမ်ားစြာ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ေနသား က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘြဲ႔ယူ အၿပီးမွာေတာ့ ရြာက အမ်ဳိးေတြ စုေပါင္း ရွင္ျပဳပြဲ လုပ္တဲ့အတြက္ ရြာ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လွေဌးနဲ႔ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကၿပီး ရန္ကုန္ မျပန္မခ်င္း မူး႐ူးေသာက္စား လည္ပတ္ ေနခဲ့ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပါလာတဲ့ ကင္မရာနဲ႔ လွေဌးကို အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ေပးခဲ့တာ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။
လွေဌး မဆံုးခင္ ဒီတဲမွာ ေနသြား ဖူးသလား။ တဲရွင္နဲ႔ လွေဌး ဘယ္လို ပတ္သက္ ေနသလဲ။ ေကာ့ရပ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာေလာက္သာ ျခားတဲ့ ဒီနားက ရြာျပင္ တဲတစ္လံုး ေပၚမွာ ဒီဓာတ္ပံု ဘယ္လုိက ဘယ္လို ေရာက္ေနသလဲလို႔ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနစဥ္မွာပဲ တဲ အျပင္က ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လယ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ ရပါေတာ့တယ္။
“ခြင့္မေတာင္းဘဲ ေရ၀င္ေသာက္ၿပီး ခဏ နားေနမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါ ဘႀကီး။ ေရကလည္း ဆာ၊ လူကလည္း မရွိဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း”
“ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ ငါတူရယ္။ ခြင့္ေတာင္းစရာ မလိုပါဘူးကြယ္။ ဘႀကီး တို႔ လယ္တဲေတြမွာက ဒီလိုပဲ လူရွိရွိ၊ မရွိရွိ ဘယ္သူမဆို ၀င္ထြက္ နားေနတတ္ၾက တာပါပဲ။ ေရေသာက္႐ံုတင္ မက တဲထဲမွာ စားစရာ ေသာက္စရာ ရွိလုိ႔ စားေသာက္ သြားၾကပါေစဦး ဘယ္တဲရွင္မွ စိတ္မဆိုး တတ္ၾကဘူး။ ရြာဓေလ့ပဲ ဆုိပါေတာ့ကြယ္ ဟင္း ဟင္း ဟင္း”
ကြမ္းမျပတ္ စားထားပံု ရလို႔ နီက်င္၊ ညိဳမည္းေနတဲ့ သြားအစံုကုိ အသားကုန္ဖြင့္ ၿပီး ရယ္ေမာရွင္းျပေနတဲ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ လယ္တဲ ပိုင္ရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လာခဲ့ပါ တယ္။
“ဒါနဲ႔ ငါ့တူက ဒီနားမွာ ရွိတဲ့ရြာေတြကေတာ့ ဟုတ္မယ္ မထင္ဘူး။ ဧည့္သည္ ထင္ပါရဲ႕။ လူပံုစံ ၾကည့္ရသ ေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ႀကီးသားပီပီ သသပါပဲ။ ဘယ္က လာသ လဲကြယ္”
“ရန္ကုန္က လာတာပါ ဘႀကီး။ ဒီရြာနဲ႔ မေ၀းလွတဲ့ ေကာ့ရပ္ရြာက ေဆြမ်ဳိး တစ္ေယာက္ဆံုးလို႔ နာေရးလာရင္း ဒီဘက္ အလည္ ထြက္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က ရြာမွာပဲ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ဒီဘက္ကရြာေတြ ခဏခဏ ေရာက္ဖူးပါတယ္။ ၀ါး တားတားေတာ့ ျဖစ္ေနပါၿပီေပါ့ ေလ”
“ေၾသာ္ ေကာ့ရပ္ရြာကကိုး”
တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးသလို ေငးသလိုျဖစ္သြားတဲ့ လယ္တဲရွင္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ ေနရင္း ကပဲ။
“ေဆြမ်ဳိးေတြေတာ့ ေကာ့ရပ္မွာ ရွိပါေသးတယ္။ ဘႀကီးလည္း ဘယ္မွမေရာက္ ျဖစ္တာ ငါးႏွစ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ ဒီလယ္ထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို ေနထိုင္ရင္း ရြာထဲေတာင္ သိပ္မ၀င္ ျဖစ္ပါဘူးကြယ္။ ဒါ နဲ႔ ဒီရြာကို ဘာနဲ႔ လာသလဲ ကြယ္”
“တူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီးခဏ ငွားလာတာပါ။ ဒီရြာထဲက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ခဏအပ္ထားၿပီး ဓာတ္ပံု ႐ိုက္ခ်င္လို႔ ရြာျပင္ ထြက္လာခဲ့တာ ပါ”
“ဟင္ ဓာတ္ပံု”
ဓာတ္ပံုဆိုတဲ့ စကား ေၾကာင့္ လယ္တဲရွင္ဟာ အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။
“ဓာတ္ပံု ဆရာလား ကြယ့္”
“မဟုတ္ပါဘူး ဘႀကီးရယ္။ အေပ်ာ္တမ္း ၀ါသနာ ပါလို႔ ေလွ်ာက္႐ိုက္ေနတာပါ။ ေၾသာ္ ေမ့လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ လင္းထြဋ္ပါ ဘႀကီး”
ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နား ေထာင္ၿပီး တစ္စံု တစ္ရာကို သတိရသြားတဲ့ လယ္တဲရွင္ ဟာ ဘုရားစင္ေအာက္က ဓာတ္ပံုဆီ အၾကည့္ေရာက္ သြားခဲ့ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ညိႇဳးထိုးရင္း...
“ဒါ ဒါဆိုရင္ ငါ့တူဟာ ဟို ဟိုဓာတ္ပံုထဲက လွေဌး သူငယ္ခ်င္းမ်ားလား”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဘႀကီး။ ဘႀကီးကေရာ”
အံ့ၾသ တုန္လႈပ္စြာနဲ႔ မ်က္ရည္၀ဲလာတဲ့ လယ္တဲ ရွင္ဟာ ရီေ၀ေ၀ မ်က္၀န္းတစ္စံုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရင္း ေျပာၾကားလာတဲ့ စကားေတြ ကေတာ့...။
“ဘ ဘႀကီးက ျမခက္ ရဲ႕အေဖ။ လွေဌးရဲ႕ေယာကၡမ ဦးတင္ေငြ ဆိုတာပါပဲကြယ္”
“ဗ်ာ...”
အတိတ္က သူငယ္ခ်င္း
ႂကြက္ေၾကာ္နဲ႔ ပဲႀကီးေလွာ္ ထည့္ထားတဲ့ အျမည္း ပန္းကန္ကို အလယ္က ထားၿပီး ထန္းရည္ ထည့္ထားတဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ တစ္လံုးနဲ႔ အတူ အျမႇဳပ္ တစီစီ ထေနတဲ့ ဖန္ခြက္ ႏွစ္လံုးဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လွေဌးၾကားမွာ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ ေနထိုင္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြ မ်ဳိးေတြရဲ႕ ရွင္ျပဳ မဂၤလာပြဲ ဆီက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ဆိုင္းသံ၊ ဗံုသံေတြဟာ ေတာင္ေလနဲ႔ အတူ လြင့္တစ္ခ်ီ၊ ပ်ံတစ္ လွည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရွိရာ ရြာျပင္ ထန္းေတာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ ရွင္ေလာင္း လွည့္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အမ်ားႀကီး မေသာက္မစား ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္စြဲ ေနပံုရတဲ့ လွေဌးကို စိတ္ပ်က္စြာ ထိုင္ၾကည့္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွေဌး ေျပာလာတဲ့ စကားေတြဟာ အမွန္ေတြ မ်ားမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္စားမိပါတယ္။
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း လင္းထြဋ္။ ငါ ေပါင္း ရတာက သမီးကို။ ခုဟာက ေယာကၡမ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အသက္ေတာင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ႐ွဴရဲတဲ့ အျဖစ္ကြ။ ပစိပစပ္ မ်ားလိုက္တဲ့ လူႀကီး။ ျမခက္ကို ငါရတာ ဘုရင္မကို ရသေလာက္နီးနီး ထင္ေစခ်င္သလား မသိပါဘူး ကြာ။ ႏွိပ္ကြပ္တာေတာ့ လက္ကုန္ပဲ။ ငါ့ခမ်ာ အိပ္ရာထဲ ေရာက္မွ “ေၾသာ္ ျမခက္ဟာ ငါ့မိန္းမ ျဖစ္ေနပါေသးလား”ဆိုၿပီး သက္ျပင္းခ်ခဲ့ရ တာခ်ည္းပဲ”
“မင္း အျပစ္လည္း ရွိမွာေပါ့ လွေဌးရ”
“ရွိတယ္၊ ရွိတယ္။ အဲဒါေတာ့ ငါ မျငင္းပါဘူး။ ငါ့ေယာကၡမ ေျပာသလို အစြမ္းအစ မရွိဘူးေပါ့ကြာ။ သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ရပါ့မလဲ။ ခုဟာက သူတို႔ရြာလိုက္ေနတဲ့အျပင္ သူတို႔အမ်ဳိးအုပ္စုႀကီးထဲမွာ ငါဟာ ကၽြန္သေပါက္သာ သာမို႔ ခံျပင္းရတာပါ။ ငါ လည္း တတ္ႏိုင္သမွ် လုပ္ ကိုင္ေပးတာပါပဲကြာ။ သူတို႔ ဘက္က စိတ္တိုင္းမက်တာ ေတာ့ ငါလည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး”
“အဲဒါနဲ႔ပဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့”
“ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ထားခဲ့ၿပီး ငါ့ရြာ ငါျပန္ေနေနတာ တစ္လ ရွိသြားၿပီ သူငယ္ ခ်င္း”
“ဒါဆို မင္းတို႔ လင္မယား ကြဲေနၾကၿပီလား”
“ဆိုပါေတာ့ကြာ။ ကြဲလု ကြဲခင္ေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ရြာနဲ႔ ေ၀းကြာေနတဲ့ ေျခာက္ႏွစ္၊ ခုနစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိမ္ ေထာင္က်။ ကေလးေတြ ေမြးၿပီး မိန္းမနဲ႔ ကြဲလုကြဲခင္ ျဖစ္တဲ့အထိ အိမ္ေထာင္ေရး ႏြံထဲမွာ ေစာစီးစြာ နစ္မြန္းခဲ့ ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း လွေဌးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ကို အမ်ားႀကီး အိုစာ ေနပါတယ္။ ေတာရြာက လူငယ္တစ္ေယာက္ လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြကို ႀကိဳးစား လုပ္ကိုင္ေပးေနသမွ် မယားနဲ႔ ေယာကၡမရဲ႕ လိုဘ မျပည့္ျခင္း၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္ျခင္းေတြဟာ လွေဌး ကို စိတ္ေလစျပဳ၊ အရက္စြဲခဲ့ၿပီ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာ ေပါက္လိုက္ပါတယ္။
“သူတို႔က ငါ့ကို ခပ္ျမန္ျမန္ သူေဌး ျဖစ္ေစခ်င္တာေလ။ ျမခက္ အေဖက ျမခက္နဲ႔ ငါ့ကို သေဘာ တူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။။ သူသေဘာ တူတာ သူတို႔ရြာက ကိုတင္ေမာင္ နဲ႔ပါ။ ဒီလူက အလုပ္ ႀကိဳးစားတယ္။ လယ္ပိုင္ အိမ္ပိုင္ေတြ ရွိတယ္။ စပါးပြဲစား၊ ႏြားပြဲစား လုပ္ၿပီး ေငြလွ်ံေနတာ ဆိုေတာ့ ငါ့ေယာကၡမ သေဘာက်မယ္ ဆိုက် ေလာက္ပါတယ္ေလ။ ျမခက္ကို ငါ ခိုးေျပးကတည္းက သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ႐ိုက္ ခ်ဳိးခံလိုက္ရမွာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ ငါနဲ႔ ငါ့ေယာကၡမ ကေတာ့ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလိုပါပဲ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ျမခက္၊ ဦးတင္ေငြတို႔နဲ႔ အဆင္မေျပတာ မ်ားလာတဲ့ လွေဌးဟာ ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ဦးတင္ေငြ စပါးစပ္တူေလွာင္၊ စီးပြား ေပါင္းၾကတဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံျပင္းစရာမ်ား လာခဲ့သလို ျမခက္နဲ႔ ကိုတင္ ေမာင္ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကိုလည္း သံသယ ျဖစ္လာခဲ့တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဦးတင္ေငြ ကိုယ္တုိင္က အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ ကိုတင္ေမာင့္ အေၾကာင္း ခဏခဏ ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ သလို ကေလးႏွစ္ေယာက္ အေမ ျမခက္ကိုေတာင္ ႏြားမ ရႊံ႕ပိတ္ လုပ္ၿပီး ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ေပးစား ခ်င္ေနတာေၾကာင့္ ေရရွည္ မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ လွေဌးဟာ သားမယားကို စြန္႔ၿပီး ဇာတိရပ္ရြာကို ခဏတာ ျပန္လာခဲ့တာမ်ဳိးပါ။
“ဒါဆိုရင္ ျမခက္ကပါ မင္းကို မမက္ေတာ့ဘဲ ကိုတင္ေမာင္ဘက္ လွည့္ခ်င္တဲ့ သေဘာလား”
“အခုခ်ိန္ထိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ငါနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ကြာ ျမခက္ကေရာ ဘာသားနဲ႔ ထုထားတာ မို႔လို႔ လဲ။ သူ႔အေဖ စကား နား၀င္ၿပီး ခ်မ္းသာခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမွာပါ။ ၾကာလာရင္ ျမ ခက္နဲ႔ ငါ လံုး၀ ျပတ္သြားႏိုင္တာ ေသခ်ာပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရွင္ျပဳ အၿပီး ရြာမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ ေသာင္တင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လွေဌးကို ဓာတ္ပံုတစ္ပံု ႐ိုက္ေပးခဲ့ၿပီး ဓာတ္ပံုေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္နဲ႔ အမွတ္တရ စာသားတခ်ဳိ႕ ေရးေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဓာတ္ပံုကို ျမခက္ဆီ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေပးလိုက္တဲ့ အေၾကာင္းပါ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ခါနီးမွာေတာ့ လွေဌးရဲ႕ သားမယား အေပၚ အခ်စ္ႀကီးပံု။ လယ္ပိုင္ အိမ္ပိုင္ မျဖစ္သေရြ႕ သားမယားဆီ မျပန္ဘဲ ႀကိဳးစားရွာေဖြမယ္ ဆုိတာေတြ။ အရက္၊ ထန္းရည္ ဆိုတာေတြကို ပင္ပန္း၊ စိတ္ညစ္ လြန္းမွ တစ္ခါတေလပဲ ေသာက္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္း။ ေနာက္တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ ရြာလာလည္ရင္ သူ႔ကို လူေတာ္ လူေကာင္းအျဖစ္ အိုးပိုင္၊ အိမ္ပိုင္၊ လယ္ပိုင္ ဘ၀နဲ႔ သား မယားနဲ႔ အတူတကြ ေတြ႔ရပါ ေစမယ္ဆိုၿပီး ကတိေတြ အထပ္ထပ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရြာက ျပန္လာၿပီး ငါးႏွစ္ အၾကာမွာပဲ လွေဌးတစ္ေယာက္ ရထား အႀကိတ္ခံရၿပီး ေသဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း ၾကားသိ ခဲ့ရပါတယ္။
အရက္ အမူးလြန္ၿပီး ရထား လမ္းေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ အတြက္ အပိုင္းပိုင္း အတစ္တစ္ ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတဲ့ လွေဌးရဲ႕သတင္းကို ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ၾကားရတဲ့ သတင္းအရ လွေဌးဟာ ငါးႏွစ္အတြင္း လယ္ ၅ ဧက၊ ျခံတစ္ကြက္၊ အိမ္ ခပ္ေသး ေသးတစ္လံုး ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၿပီး သားမယားကို သူ႔ရြာ ျပန္ေခၚဖို႔ လံုးပန္းေနစဥ္မွာ ေသဆံုး ခဲ့တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လွေဌးရဲ႕ အျဖစ္ကို သံေ၀ဂ ရၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္ေထာင္ မျပဳရဲလို႔ လူပ်ဳိႀကီး ဘ၀ ေရာက္တဲ့ အထိ အစြန္းေရာက္ ခဲ့တာလည္း အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ လိုဘမျပည့္ ႏိုင္တဲ့ လူသားေတြထဲမွာ ဇနီး မယားနဲ႔ ေယာကၡမဆိုသူေတြ အမ်ားဆံုး ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ လံုးလည္ခ်ာလည္ လိုက္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ျမခက္နဲ႔ ဦးတင္ေငြကို မျမင္ဖူးဘဲ မုန္းတီး ေနခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ေလ။
၀န္ခံသူရဲ႔ ေနာင္တ တရားမ်ား
မ်က္ရည္စေတြ ေ၀သီေနတဲ့ ဦးတင္ေငြဟာ ေခါင္းေပါင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုတ္ ပ၀ါကို ေျဖခ်ၿပီး စီးဆင္းစ ျပဳလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္လိုက္ရင္းကပဲ ရီေ၀မႈန္ ၀ါးေနတဲ့ မ်က္၀န္း တစ္စံုနဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက မီးရထား သံလမ္းကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့ပါ တယ္။
“တကယ္ေတာ့ ဘႀကီးကို ရြာထဲက လူေတြကေရာ၊ လွေဌးရဲ႔ ေဆြမ်ဳိးေတြကပါ အတၱႀကီးတဲ့ အဘိုးႀကီး၊ လွေဌး ေသရတာ ဘႀကီးေၾကာင့္လို႔ စြပ္စြဲ သမုတ္ၾကတာ မလြန္ပါဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါ့တူရယ္၊ ဘႀကီးစိတ္ ထဲမွာ ငါ့သမီး၊ ငါ့ေျမးေတြကို ခ်စ္လြန္းတာေၾကာင့္ ေရရွည္မွာ သူတို႔ မိသားစုေတြ ဒုကၡေရာက္မွာ စိုးတာနဲ႔ပဲ သမက္ ျဖစ္သူကို ဖိအား ေပးသလို လုပ္ခဲ့မိပါတယ္။ ေလာင္းကစား၊ အရက္ ေသစာ မစြဲလမ္းဘဲ ဒါလုပ္ ဆိုရင္ ဒါတစ္ခုပဲ ႀကိဳးစား လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ဘႀကီး သေဘာ က်ပါတယ္။ အကြက္ မျမင္တာ ေတာ့ ခက္တယ္။ တင္ေမာင္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး မႀကီးပြားရေကာင္း လားလို႔ ႐ႈတ္ခ်၊ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့တာလည္း မွန္ပါ တယ္။ ငါ့တူ သိထားသလို ျမခက္ကို တင္ေမာင္နဲ႔ ေပးစားခ်င္ေယာင္ေယာင္ လုပ္ခဲ့ မိပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း ရွိပါတယ္ကြယ္။ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ႀကီးပြားေအာင္ ႀကိဳးစား လာမလားလို႔ပါ။
“ပိုဆိုးသြားတာက ျမခက္ကလည္း ဘႀကီး စိတ္တိုင္းက် ေနေပးခဲ့တာမ်ဳိး ဆိုေတာ့ လွေဌး စိတ္ဆင္းရဲၿပီး အရက္ စြဲသြားမွာေပါ့။ တင္ေမာင္ကလည္း ျမခက္ကို ဘယ္ဘ၀ ေရာက္ေရာက္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာမ်ဳိးေလ။ အဲဒီမွာ လွေဌးလည္း တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ သြားမွာေပါ့ကြယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြဟာ ငါ့အိုး၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့မယား၊ ငါ့သားသမီးနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အခ်စ္ႀကီးၿပီး အစြန္း ေရာက္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလူစားထဲမွာ ဘႀကီးလည္း ပါခဲ့တာေပါ့။ ဘႀကီးေလ လွေဌး ဆံုးၿပီးကတည္း က သူ မေသခင္ ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္နဲ႔ ေနသြားခဲ့တဲ့ ေဟာ ဒီလယ္တဲထဲမွာပဲ ျဖစ္သလို စားေသာက္ ေနထိုင္ၿပီး ရြာထဲ ျပန္မ၀င္ခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ဘႀကီးကိုယ္ ဘႀကီး ဒဏ္ခတ္တဲ့ သေဘာလည္း ပါပါတယ္။ ငါ့တူ ႐ိုက္ေပး ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုကိုေတာ့ သမီး ေပးလို႔ ဒီလယ္တဲမွာပဲ ဘႀကီး ယူထားခဲ့ပါတယ္။ လွေဌးပံုကို ျမင္ရင္ ဘႀကီးရဲ႕ အမွားေတြကို ေနာင္တ ရေနခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္ကြယ္ အီး ဟီး ဟီး ဟီး”
ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ေျပာျပရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုယို လိုက္တဲ့ ဦးတင္ေငြကုိ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သိမ့္ေပး ရျပန္ပါတယ္။
“ဒါဆိုရင္ အဲဒီတုန္းက လွေဌးဟာ တကယ္ပဲ မူးမူး နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႔ ရထား အႀကိတ္ ခံလိုက္ရတာလား ဘႀကီး”
“အဲဒီလို ေျပာၾကတာ ပါပဲ။ ဘႀကီးကေတာ့ မထင္ ပါဘူး။ ကိုယ့္သမက္ဟာ ကိုယ့္သမီးနဲ႔ ေျမးေတြအေပၚ အခ်စ္ႀကီးတယ္ ဆိုတာ ဘႀကီး သိပါတယ္။ ဒီေကာင္က အရက္ေၾကာင္ ေၾကာင္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ့လြန္းေတာ့ ႐ူးေၾကာင္မူးေၾကာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္နဲ႔ သူ ဒီလမ္းကို ေရြးသြားတာလို႔ပဲ ဘႀကီး ထင္ပါတယ္။ ငါတူတို႔ရြာမွာ လွေဌး တစ္ေယာက္ လယ္ပိုင္၊ အိမ္ပိုင္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ၾကားကတည္းက ဒီရြာကို ဘယ္ေန႔မ်ား ေပါက္ခ်လာမလဲ ဆိုၿပီး ဘႀကီး ေန႔တိုင္း ေမွ်ာ္ခဲ့ပါ တယ္။ သူဆံုးတဲ့ ညက ဘႀကီးတို႔ ရြာမွာ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ ရွိတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီးေပါ့ကြယ္။ လယ္ေတြကို ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ ဘႀကီးက ညဘက္ဆိုရင္ ရြာထဲ ျပန္အိပ္တယ္။ ဒီလယ္ထဲမွာ ရြာက သူရင္းငွားေကာင္ ေလးပဲ က်န္ခဲ့တာမ်ားတာ ေပါ့ေလ။ လသာတဲ့ညေတြ ဆိုရင္ လွေဌးတစ္ေယာက္ ဒီလယ္တဲက တလင္းကို ေရာက္ေရာက္လာၿပီး ဘႀကီး လက္စမသတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ေတြကို သူရင္းငွားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး လုပ္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။
ဘႀကီးလည္း သူ ရင္းငွားေကာင္ေလး ေျပာျပလို႔ သိသာသိေနေပမယ့္ ေယာကၡမ ဆိုတဲ့ မာန္က မခ် ခ်င္ေသးပါဘူး။ မလာနဲ႔လို႔ ေမာင္းမထုတ္သလို လာလို႔လည္း မဖိတ္ေခၚခဲ့ပါဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ဘဲ ေဆာင္ခဲ့ တယ္။ သူသာ သတိ္ၱရွိရင္ ဘႀကီးေရွ႕ေရာက္လာမွာပဲလို႔ တြက္ထားခဲ့တာပါ။
“ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပြဲညမွာ ျမခက္နဲ႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္က တင္ေမာင္နဲ႔ အတူတြဲၿပီး ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ေျပာဆုိ စားေသာက္ ေနၾကတာကို လွေဌး ျမင္ၿပီး ေဒါသျဖစ္ သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီ ဆိုင္ထဲမွာပဲ လွေဌးနဲ႔ တင္ေမာင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ၾကတယ္တဲ့။ လူေတြၾကားထဲ မွာ ျမခက္ကို ေအာ္ႀကီးဟစ္ က်ယ္စြပ္စြဲ သမုတ္တာနဲ႔ ျမခက္လည္း ရွက္ၿပီး လွေဌးကို ပက္ပက္စက္စက္၊ နစ္နစ္နာနာ ျပန္ေျပာလိုက္တာကို စိတ္ဓာတ္ က်သြားမွာေပါ့ေလ။ တစ္ညလံုး ပြဲခင္းထဲမွာ မူး႐ူးေသာက္စား ေနခဲ့ၿပီး ေဟာဒီ လယ္တဲကို မိုးမလင္းခင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္တဲ့။ သူရင္းငွား ေကာင္ေလး ေသာက္ေနက် အရက္ေတြကို ထပ္ေသာက္ၿပီး “ငါ့ရြာပဲ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္”ေျပာရင္း ယိုင္ထိုးထိုးနဲ႔ ထြက္သြားခဲ့တာကို သူရင္းငွားက ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာတဲ့။
မိုးမလင္း တလင္းမွာ ရထားဥၾသ မတရား ဆြဲေနတာကို သူရင္းငွားက အိပ္ေနရင္း ၾကားေပမယ့္ ထမၾကည့္ခဲ့မိဘူးတဲ့။ ရထားအႀကိတ္ ခံရတာဆိုေတာ့ ျမင္ရက္စရာ မရွိပါဘူး ငါ့တူရယ္။ ဘႀကီးေလ သူ႔ရဲ႕တစ္ ပိုင္းတစ္စစီ ျဖစ္ေနတဲ့ အေလာင္းကို သြားၾကည့္မိတဲ့ အထိ ဘာမွ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ သံုးရက္ေလာက္ ေနမွ ရထား လမ္းဇလီဖားတံုး တစ္တံုးေပၚမွာ မီးေသြးနဲ႔ ေရးသြားခဲ့တဲ့ စာကိုျမင္မွ ဘႀကီး ရင္က်ဳိးရတာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္ကြယ္။ အဲဒီစာ သူပဲ ေရးခဲ့တာပါ။
“သူတို႔ လိုခ်င္တာ ေပးႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ္လိုခ်င္တာ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အတြက္ အေ၀းကို ထြက္သြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္”တဲ့။
အီး ဟီး ဟီး။ အဲဒီ အေ၀း ဆိုတာကို သူ တကယ္ ေရာက္သြားသလား။ မူးမူးနဲ႔ပဲ သံလမ္းေပၚ အိပ္ေပ်ာ္သြား သလား။ သူသာ အသိဆံုး ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒါ ဘႀကီးေၾကာင့္၊ ဘႀကီးသာ အတၱ မႀကီးခဲ့ရင္ သူ ဒီလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘႀကီးေလ အတၱႀကီးေကာင္း ႀကီးမိမွာပါ။ အဲဒါကလည္း သူတို႔ မိသားစု ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရေအာင္ ႀကီးမိတဲ့ ဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတၱေၾကာင့္ ဆိုတာ ဘႀကီး က်ိန္ေျပာရဲပါ တယ္ကြယ္။ ဘႀကီး သမက္ကို ႀကီးပြား ေစခ်င္လြန္းလို႔၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိေစခ်င္ လြန္းလို႔ ဒီလို ဆက္ဆံျပဳမူခဲ့ရ တယ္ဆိုတာကို ေသရြာက လွေဌးသိရင္ ဘႀကီး ေသေပ်ာ္ပါၿပီကြယ္ အီး ဟီး ဟီး”
၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေနတဲ့ ဘႀကီး တင္ေငြရဲ႕ လယ္တဲက တစ္လွမ္းခ်င္း ထြက္ခြာ လာမိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရထားသံ လမ္းရွိရာဘက္ ေရာက္သြားခဲ့ၿပီး လွေဌး ေသဆံုးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာအနီး တစ္၀ိုက္က ဇလီဖားတံုးေပၚမွာ မီးေသြးနဲ႔ ေရးသြားခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ စာသား တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႔လိုေတြ႔ျငားရွာ ေဖြၾကည့္မိပါတယ္။ မေတြ႔ခဲ့ရပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္၊ ကာလ၊ ရာသီရဲ႕တိုက္စားမႈေတြဟာ သက္ေသဆန္တဲ့ အရာ၀တၳဳ တခ်ဳိ႕ကို ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ပ်က္ ေစတာ ေသခ်ာခဲ့ေပမယ့္ သက္ဆိုင္သူ လူသားေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြကေတာ့ ေက်ာက္စာ ထြင္းထားသလို ေသရြာအထိ ပါသြား ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ ေသခ်ာသ ေလာက္ပါပဲေလ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္
ရြာေျမာက္ပိုင္းမွာ ေနတယ္ဆိုတဲ့ ျမခက္ရွိရာ လွေဌး ရွာေဖြ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ကို ေမးျမန္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ရွိသြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ႏြားတင္း ကုပ္ထဲမွာ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနတဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ဟာ ကပ်ာကယာပဲ လက္ေဆးၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လႊာခ်၊ ပါးစပ္တျပင္ျပင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ စတင္မိတ္ဆက္ လိုက္ရပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ လွေဌး သူငယ္ခ်င္း လင္းထြဋ္ပါ။ လွေဌးကို သတိရလို႔ ဒီအိမ္ လာလည္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ဒီရြာေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္းအထိ ေနခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ခုေတာ့ ရန္ကုန္မွာ အေျခက် ေနပါၿပီ”
ရွိရင္းစြဲ အသက္ထက္ အိုစာ လြန္းေနမွာ ေသခ်ာတဲ့ အမ်ဳိးသမီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေတြေၾကာင့္ ေတြခနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ ၀ဲသြားပါ တယ္။
“ကၽြန္မ လွေဌး မိန္းမ ျမခက္ပါ။ လာ ကိုလင္းထြဋ္၊ အိမ္ေပၚတက္ပါ။ ကိုလင္းထြဋ္ကို ကၽြန္မ မျမင္ဖူးေပ မယ့္ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မနဲ႔ ညားၿပီး ကတည္းက ခဏခဏ ေျပာျပတတ္လို႔ နာမည္ကို သိၿပီး ရင္းႏွီးေန ပါတယ္။ ကိုလင္းထြဋ္ ႐ိုက္ေပးခဲ့တယ္ ဆိုတဲ့ သူ႕ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ဓာတ္ပံု ကၽြန္မကို ေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ ကို လင္းထြဋ္အမ်ဳိးရဲ႕ နာေရးကို လာရင္း ဒီရြာ ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အေၾကာင္း ေသခ်ာမသိတဲ့၊ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးတဲ့ လူကို ကၽြန္မ လာမႏႈတ္ ဆက္ရဲပါဘူး။ ထိုင္ ကိုလင္းထြဋ္”
စကား တေျပာေျပာနဲ႔ အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ရင္း သင္ျဖဴးဖ်ာေခ်ာ တစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေရေႏြးအိုးခ်၊ ထန္းလ်က္ ပန္းကန္တည္နဲ႔ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ျမခက္ဟာ အိပ္ခန္း၀က လိုက္ကာစကို ဆြဲရင္း မ်က္ရည္စကို က်ိတ္တို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာထိုင္ပါတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကပဲ ဘႀကီး တင္ေငြတဲ ေရာက္သြားတယ္ မျမခက္။ လွေဌးနဲ႔ မျမခက္တို႔ အေၾကာင္းေတြ ေသခ်ာ သိရလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္ဗ်ာ။ မငိုပါနဲ႔ မျမခက္ရယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ”
“မွန္ပါတယ္ေလ။ ေဘးလူ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ကာလဟာ ၾကာေကာင္း ၾကာေနမွာပါ။ ကၽြန္မ အဖို႔ေတာ့ မေန႔ တစ္ေန႔ကလို ထင္ေနတုန္းပါပဲရွင္။ ကၽြန္မေလ ကိုလွေဌး ဆံုးၿပီးက တည္းက ေယာက်္ားဆိုရင္ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ၿပီး စကား မေျပာခဲ့တာ ဒီေန႔ အထိပါပဲ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုလွေဌး မေသခင္ ၾကားသြားခ်င္တဲ့ စကား ေတြကို သူ႔ကိုယ္စား နားေထာင္ေပးဖို႔ လူတစ္ေယာက္ ကၽြန္မ ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္လို႔ပဲ ကၽြန္မ ယူဆပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုလင္းထြဋ္နဲ႔ စကားေျပာ ျဖစ္တာပါ”
ျမခက္ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမခက္ကိုေတာ့ အမ်ားႀကီး မယံုစား ရဲေသးပါဘူး။ ရြာထဲက ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဳိးေတြ ေျပာျပပံုအရ ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ မရွင္းမရွင္းျဖစ္ခဲ့တာေတြ၊ လင္ေသမွ ဒီအိမ္၊ ဒီလယ္ ေတြကို သူ ပိုင္ပါတယ္ ဆိုၿပီး သားႏွစ္ေယာက္ ဗန္းျပလို႔ ဒီ ရြာကို ေရာက္လာခဲ့တာေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕လို႔ အိမ္ဦးခန္းမွာ အခန္႔သား ခ်ိတ္ဆြဲၿပီး ငိုျပ လြမ္းျပေနခဲ့တာေတြ၊ လွေဌးရဲ႕ အမ်ဳိးေတြက အက်ယ္၊ အက်ယ္ မျဖစ္ခ်င္လို႔ လွေဌး ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေပးလိုက္ရတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ သိထားၿပီးၿပီ ျဖစ္လို႔ လွေဌးတစ္ေယာက္ ႐ူးမူးစြာ ခ်စ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ ျမခက္ကို ခပ္တည္တည္ပဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ျမခက္ရဲ႕ အတြင္းသေဘာ အမွန္ကို သိခ်င္လာတဲ့ အတြက္ ေသြးတိုးစမ္း စကားေတြ ေျပာခဲ့မိပါတယ္။
“လွေဌး ဆံုးခဲ့တာ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီပဲဗ်ာ။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ေရးအတြက္ အိမ္ေထာင္ ထပ္မျပဳေသးဘူး လား။ ျပဳသင့္ျပဳထိုက္တဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ျပဳပါ မျမခက္ရယ္။ လွေဌးလည္း ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာပါ”
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အဲဒီလို ေျပာလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားတဲ့ အတြက္ ျမခက္ဟာ မသိမသာ အံႀကိတ္ရင္း စိတ္ပ်က္သလို ျဖစ္သြားတဲ့မ်က္ ႏွာကို ဖ်တ္ခနဲ ျပင္လိုက္ရင္း ကပဲ-
“ကၽြန္မေလ သူမ်ားေတြလို စကားကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ၿပီးေတာ့လည္း မေျပာတတ္ပါ ဘူး။ လွည့္ပတ္ၿပီးေတာ့ လည္း မဆိုတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ ခုခ်ိန္အထိ ရွိ ေနတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကို ေျပာပါ ဆိုရင္ ကိုလွေဌးဟာ ကၽြန္မ ေယာက်္ား၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ သတိ ရေနတုန္းပဲ။ သူကလြဲ ၿပီး ကၽြန္မေသလို႔ အ႐ိုးေဆြးတဲ့ အထိ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေယာက်္ားကိုမွ မခ်စ္မိေစရဘူး။ မပတ္သက္ေစရဘူး ကိုလင္းထြဋ္”
“ကၽြန္ေတာ့္ စကား မွားသြားရင္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ တာေလးရွိလို႔ ေမးၾကည့္ပါရ ေစ။ လွေဌး ဆံုးမယ့္ညက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ အတူ ေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ထိုင္ ၿပီး လွေဌးကို ရက္ရက္စက္စက္ စကားေတြနဲ႔ ရန္ေတြ႔ လိုက္ရတာလဲဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ မဲ့ျပံဳးျပံဳးသြားတဲ့ ျမခက္ဟာ ျပံဳးေနရင္းကပဲ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ ေပါက္က်လာခဲ့ရပါတယ္။ ျမခက္ျဖစ္ေနပံုကို ၾကည့္ၿပီး ဖံုးကြယ္ေနတဲ့ အမွန္တရားေတြ ၾကားရေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္ သိလိုက္ ပါတယ္ေလ။
မွားေနတဲ့ အမွန္တရားမ်ား
“တကယ္ေတာ့ ကိုလင္းထြဋ္ရယ္၊ ေယာက်္ား ေလးေတြဟာ မိန္းမေတြရဲ႕ အတြင္းသေဘာကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ စကားဟာ ဟိုးေရွးေခတ္ ေယာက်္ားေတြက အစ ခု ေခတ္ေယာက်္ားေတြ အဆံုး မွန္ေနပါေသးတယ္။ အေဖ့ လုပ္ရပ္ေတြကို မီးစင္ၾကည့္ၿပီး ကခဲ့ရေပမယ့္ ကၽြန္မ တစ္ေန႔မွ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ကိုလွေဌးသာ ကၽြန္မ အနားမွာ ရွိၿပီး ထမင္းနပ္မွန္ ေနမယ္ဆိုရင္ လယ္ေတြ၊ အိမ္ေတြ လည္း ကၽြန္မ မမက္ပါဘူး။ ကိုတင္ေမာင့္ကို အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံရတယ္ ဆိုတာက အေဖ့ကို ေၾကာက္တာလည္း ပါတယ္။ အေဖ့ အရိပ္ကို ခိုေနရေသးတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ အေဖ့စကား အတိုင္း ကိုလွေဌးကို ႀကီးပြားေစခ်င္တဲ့့ ဇနီးမယား တစ္ေယာက္ရဲ႔ အတၱနဲ႔ လိုဘ မျပည့္မႈလို႔ပဲ သတ္မွတ္ခ်င္ သတ္မွတ္ပါ။ ကၽြန္မ ခံပါ့မယ္။ ကိုလွေဌးနဲ႔ ကြဲသ လိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ၅ ႏွစ္ အတြင္း ကိုတင္ေမာင့္ကို စိတ္ပါတယ္ ဆိုရင္ ေျဗာင္က်က် ကၽြန္မ ယူျပလိုက္႐ံုပါပဲ။ ဘာ အခက္အခဲ အတားအဆီးမွ မရွိဘူး။
အဲဒီ ပံုစံမ်ဳိး ျဖစ္ေအာင္ အေဖ့ဘက္ကလည္း အတင္းအက်ပ္ မတိုက္တြန္းခဲ့ပါဘူး။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုတင္ေမာင္ လည္း ကၽြန္မရဲ႔ သေဘာထား အမွန္ကို သိသြားတဲ့ အတြက္ တစ္ရြာသူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳ လုိက္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ မ်ဳိး႐ိုးထဲမွာ မ်က္ႏွာမ်ား ေဖာက္ျပန္ တတ္တဲ့ မိန္းမ၊ တစ္လင္က ႏွစ္လင္ေျပာင္းတဲ့ မိန္းမတစ္ ေယာက္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကို လွေဌးဟာ ကၽြန္မလင္။ ဆိုးဆိုးေကာင္းေကာင္း ေသသည္အထိ ဒီတစ္ေယာက္ပဲေပါင္း ရေတာ့မယ္ဆိုတာ မဂၤလာဦး ညကတည္းက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီး သားပါေလ။
“ဒါေပမဲ့ ရွင့္ သူငယ္ ခ်င္းက တံုးလြန္းတယ္။ တံုး တယ္ဆိုတာထက္ ႐ိုးလြန္း၊ အ လြန္းတယ္လို႔ ေျပာရမွာ ေပါ့ေလ။ အေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔ ကၽြန္မကို မကပ္ရဲဘူးဆို တာ မွန္ေပမယ့္ ကၽြန္မဟာ သူ႔ဇနီးမယားေလ။ အခ်ိန္ မေရြး ျပန္ဆြဲေခၚလို႔ရတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး ကၽြန္မတို႔သား အမိကို ပစ္ထားဖို႔ မသင့္ပါ ဘူး။ သူ႕ဘာသာ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ေမာင္ကို အျမင္လြဲၿပီး အျပတ္ျဖတ္ခဲ့တာကို ကၽြန္မ ဘက္က အာမဘေႏၲ ခံၿပီး လိုက္ေတာင္းပန္ ေနရဦးမွာလား။ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ လုပ္လည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး ကိုလင္းထြဋ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာ ေတြမွာ ေနခ်င္သလို ေနလို႔ မရပါဘူး။ ပ်ဳိပ်ဳိအိုအို မိန္းမ သားသိကၡာ ဆိုတာ ရွိကိုရွိ၊ ထားကိုထားရပါတယ္။ အဲဒါ ေတြကို ရွင့္သူငယ္ခ်င္း သေဘာမေပါက္ခဲ့ဘူး။ အီး.. ဟီး...ဟီး...။ ကၽြန္မေလ ေဟာဒီ ေကာ့ရပ္ရြာမွာ ကိုလွေဌးတို႔ အိမ္ေတြ၊ လယ္ေတြ ပိုင္ေနၿပီၾကားကတည္းက ၀မ္းသာလိုက္ရတာ။ ဘယ္ေန႔ မ်ား ကၽြန္မတို႔ သားအမိေတြကို အေဖ့ဆီက လာျပန္ေခၚ မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ။ အေဖ့ ဆႏၵလည္း ျပည့္ၿပီေလ။
“အေဖ့ လယ္တဲမွာ လာ လာအိပ္တယ္။ အေဖ့သူရင္း ငွားနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အေဖ မသိ ေအာင္ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတယ္ဆို တာလည္း ကၽြန္မ ၾကားပါတယ္။ ကၽြန္မေလ မိန္းမ သိကၡာကို ခ၀ါခ်ၿပီး အေဖ မသိေအာင္ ခိုးထြက္ရင္း သူရွိရာ လာခ်င္ေနတာ တစ္ပိုင္း ေသလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို မဆက္သြယ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရြာမွာ ပြဲျဖစ္ေတာ့ ဒီပြဲကို သူ လာလိမ့္မယ္ ဆိုတာ ကၽြန္မ အတပ္သိေနခဲ့ပါ တယ္။ ေမွာင္စ ပ်ဳိးၿပီးက တည္းက သားႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ကၽြန္မလည္း သူ႔ကို ဟန္ေရး ျပရင္းရွာေန၊ သူကလည္း ကၽြန္မကိုရွာနဲ႔ ေတ့လြဲ လြဲေနၾကမွာေပါ့။ ေအာ္ ပရာထြက္ခါနီး ေရာက္မွ ကၽြန္မတို႔ သားအမိေနာက္က ေန ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ လိုက္ ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မေလ အသည္း ေတြ ယားလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ငါ့မယား၊ ငါ့သား ဆိုတဲ့အေတြး သူ႔မွာ ရွိမွရွိ ေသးရဲ႕လားလို႔ ေနာက္လွည့္ ရန္ေတြ႔ၿပီး ေမးလိုက္ခ်င္တာ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ။ က ေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔အေဖဆိုတာ သိေနေတာ့ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ေန ၾကတာ။
“ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကေလးေတြ ဗိုက္ဆာတယ္ ေျပာလို႔ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ ၀င္ၾကတဲ့အခါ သူ လိုက္၀င္မလာဘူး။ အဲဒီ မွာ ကိုတင္ေမာင္ တစ္ေယာက္ ကၽြန္မတို႔ သားအမိကို ဘယ္လိုက ဘယ္လို ျမင္သြားသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ စားေနတဲ့၀ိုင္းကို ၀င္ခ်လာ တာပါပဲ။ ကၽြန္မေလ ကိုတင္ ေမာင္ကို အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ခိုင္းပါ ေသးတယ္။ မူးမူး႐ူး႐ူးနဲ႔ ေပကတ္ထိုင္ၿပီး ရစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ရွက္ၿပီး စိတ္ ေတြညစ္လိုက္ရတာ မေျပာ ပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီ အျဖစ္ကို ရွင့္ သူငယ္ခ်င္းက သေဘာ မေပါက္ဘဲ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ ေမာင့္ကို အတူတူနဲ႔ အႏူႏူလို႔ ထင္သြားမွာေပါ့။ ဆိုင္ထဲ ၀င္လာၿပီး ကိုတင္ေမာင္နဲ႔ ရန္ ျဖစ္ၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုတင္ေမာင့္ကို သမုတ္ လိုက္တာလည္း ရစရာ မရွိဘူး။ လူေတြအံုခဲၿပီး ၾကည့္ေနလို႔ ကၽြန္မလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ကိုလွေဌးကို ရစရာ မရွိေအာင္ ရန္ေတြ႔ ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မ မွားသလား၊ ေျပာပါ ဦး ကိုလင္းထြဋ္ရဲ႕ အီး ဟီး ဟီး။ ကၽြန္မေလ မွားေကာင္း မွားေနမွာပါ။ အဲဒါဟာ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္လို႔ မွားတဲ့ အမွား ဆိုတာ ကၽြန္မ က်ိန္ေျပာရဲ ပါတယ္ ရွင္။
“အဲဒီည မိုးမလင္းခင္မွာ သူ ဆံုးတယ္လည္း ၾကားေရာ ကၽြန္မေလ ႐ူးမတတ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ မယ္မွန္း ႀကိဳသိခဲ့ရင္ သူရွိရာ လယ္တဲ လိုက္သြားၿပီး“ကၽြန္မလည္း ရွင္နဲ႔ အတူေနမယ္၊ ရြာထဲ မျပန္ေတာ့ဘူး”လို႔ လုပ္ ေကာင္း လုပ္မိမွာပါ။ သူ႔ ဘက္က ေတမိ လုပ္ေနသမွ် ကၽြန္မ သိကၡာ က်ခ်င္ က်ပါေစ၊ အေဖ စိတ္ဆိုးၿပီး ႐ိုက္ႏွက္ ကန္ေၾကာက္လို႔ အိမ္ေပၚက ေမာင္းခ်ပါေစ ကၽြန္မ ခံလိုက္ပါဦးမယ္ အီး ဟီး ဟီး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္မကို အႏိုင္ပိုင္း သြားခဲ့တယ္ေလ။ သူ ဆံုးၿပီးေနာက္ပိုင္း ေဟာဒီရြာ မွာေရာ ကၽြန္မရြာမွာပါ ကၽြန္မ ဘ၀ဟာ “မိန္းမမိုက္၊ မိန္းမယုတ္”ဆိုၿပီး ေရစုန္ေမ်ာ ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုလွေဌး အေပၚ ကၽြန္မထားတဲ့ သစၥာတရားကို နတ္ေတြ၊ သိၾကားေတြ သိရင္ ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီး ဒီေန႔အထိ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မယူဘဲ ကိုလွေဌး ရွာေဖြ ေပးသြားတာနဲ႔ ကၽြန္မ သားႏွစ္ေယာက္ကို အဆင္ ေျပေအာင္ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးခဲ့တယ္။ အေဖ့ဆီေတာင္ သိပ္ မျပန္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မဘက္က ႐ုန္းကန္ ရွာေဖြေနရင္း မတ္တတ္က လဲက် ေသသြား ပါေစဦး သားႏွစ္ေယာက္ အတြက္ တာ၀န္ေက်တဲ့ မိခင္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါၿပီရွင္ အီး ဟီး ဟီး”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသား အရြယ္ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ လြယ္အိတ္ ကိုယ္စီနဲ႔ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္လာၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကိုယ္ရွိန္ တန္႔လိုက္ရင္း ကပဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ပံုစံေတြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ျမခက္ကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ ကပ်ာကယာ သုတ္ၿပီး သူ႔ကေလးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။
“ကဲ သားတို႔၊ အဲဒီဦးက သားတို႔ အေဖရဲ႕ ငယ္သူ ငယ္ခ်င္း ဦးလင္းထြဋ္ ဆိုတာေပါ့။ အေမ ခဏခဏ ေျပာျပ ဖူးတယ္ေလ။ မွတ္မိေသးရဲ႕ လား။ ရန္ကုန္မွာ ေနတယ္ ဆိုတာေလ”
သူတို႔အေမ စကား ေၾကာင့္ မ်က္၀န္းကေလးေတြ မိႈင္းမိသြားၾကတဲ့ ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အထူးအဆန္း သတၱ၀ါ တစ္ေကာင္လို ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ လွေဌးငယ္ငယ္က ႐ုပ္နဲ႔ ခၽြတ္စြပ္နီးပါး တူတဲ့ အႀကီးေကာင္ ကေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္အန္းအန္း ပံုစံနဲ႔ ျပံဳးျပၿပီး...
“သိပါတယ္။ မွတ္မိပါတယ္ အေမ။ အေဖ့ကို ဓာတ္ ပံု႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ ဦးလင္းထြဋ္ မဟုတ္လား။ ဟိုမွာေလ ဦး ႐ိုက္ေပးခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံု”
အႀကီးေကာင္ေလး ၫႊန္ျပရာကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ေခတ္ေပၚ နည္းစနစ္ေတြနဲ႔ ျပန္ကူးၿပီး ပံုႀကီးခ်ဲ႕ထားတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုက္ကူးေပးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုထက္ ေလး၊ ငါးဆေလာက္ ႀကီးေနတဲ့ ဓာတ္ပံု ထဲက လွေဌးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနခဲ့ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုထဲမွာ ေတာ့ လွေဌးရဲ႕စကားသံေတြကို ၾကားေနရသလိုလိုပါပဲ။
“မင္းမေတြ႕ဖူး၊ မျမင္ဖူးတဲ့ ငါ့မိန္းမနဲ႔ ငါ့သားေတြဆီက မင္းကို ေကာင္းေကာင္း ႀကီး သိေနတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ၾကားရလို႔ အံ့ၾသေနသလား သူငယ္ခ်င္း။ မအံ့ၾသပါနဲ႔ ကြာ။ မင္းရြာက ထြက္သြား ၿပီးကတည္းက ငါနဲ႔ ပတ္သက္ ခင္မင္သမွ် လူေတြကို မင္းအေၾကာင္းေတြ တသသ၊ တဖြဖြ ေျပာခဲ့မိတာကိုး။ ျမခက္ကို ဆိုရင္ ပိုဆိုးတာ ေပါ့ကြာ။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လို႕ မင္းထင္သလဲ သူငယ္ခ်င္း။ မင္းကို ငါဘယ္ေလာက္ အထိ သံေယာဇဥ္တြယ္၊ ခ်စ္ခင္ခဲ့ရသလဲ ဆိုတဲ့ သေဘာ တရားေၾကာင့္ေပါ့ကြာ”
လွေဌးရဲ႕ဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ ေမာ့ၾကည့္ ေနၾကတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ပခံုးကို ခပ္ဖြဖြ ဖက္လုိက္စဥ္ မွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးတႀကီး ပံုစံေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ဖက္တြယ္ရင္း ငို႐ႈိက္စျပဳလာ တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္း အိမ္ထဲက မ်က္ရည္ တစ္ေပါက္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေျဖာက္ခနဲ က်ဆင္းသြားခဲ့ရ ပါတယ္ေလ။
အခ်စ္ေၾကာင့္ မွားၾကတယ္
တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာလာတဲ့ ႏြားလွည္းေပၚကေန ေကာ့ရပ္ရြာ ရွိရာဘက္ကို ျပန္ ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ မိုးေငြ႔ေတြ ေ၀့ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ရြာကေလးဟာ “မျပန္ပါနဲ႔ဦး လင္းထြဋ္ရယ္”လို႔ ေျပာဆို၊ ငိုေႂကြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို တားဆီး ေနသေယာင္ ေယာင္ပါပဲ။ ရြာထိပ္ ကုက္ၠိဳပင္ ေအာက္မွာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ျမခက္နဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္လက္ ငို႐ိႈက္ေနဦးမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီ ကေလးနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းၿပီး ေသးသထက္ေသး လာတဲ့၊ အံု႔ဆိုင္း သာယာလွပလြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ရြာက ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ မြန္းက်ပ္ျပည့္သိပ္ လာတဲ့ အတြက္ ရန္ကုန္ မျပန္ေတာ့ဘဲ လွည္းေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ရြာဘက္ ျပန္ေျပးသြားခ်င္ စိတ္ေတြ ေပၚခဲ့ရပါတယ္။ ရြာမွာ ဆက္ေနျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ရက္ ေလာက္အေတာအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕ ျပဳ စု၊ ယုယ၊ ဂ႐ုစိုက္္မႈထက္ အဆမ်ားစြာ ပိုသာတဲ့ ျမခက္နဲ႔ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဧည့္၀တ္ ေက်ပြန္မႈေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးကို ဆြဲဆန္႔သလို ျဖစ္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လွေဌးကို အခ်ိန္ျပည့္ သတိရ၊ တမ္းတ ေနတတ္ၾကတဲ့ သားအမိ တစ္ေတြဟာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖဴစင္မႈ မ်ားစြာနဲ႔ တြယ္မိတြယ္ရာၾကံ ဖန္တြယ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတဲ့ အတြက္ ပီတိ မ်ားစြာနဲ႔ ရင္နာရျပန္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ မီးလိုပါပဲေလ။ သံုးတတ္ရင္ မိတ္ေဆြ၊ မသုံးတတ္ရင္ ရန္သူဆိုတာ ေသခ်ာခဲ့ပါၿပီ။ ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ ဦးတင္ေငြ၊ လွေဌးနဲ႔ ျမခက္တို႔ တစ္ေယာက္မွ မမွားၾကဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္၊ သူတို႔ အတၱနဲ႔ သူတို႔ အကုန္ မွန္ေနၾကမွာပါ။ မွားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရင္လည္း ပံုစံ အမ်ဳိးစံုနဲ႔ လူေတြ ၾကားထဲ ၀င္ေရာက္လာတတ္တဲ့ အခ်စ္ ဆိုတာႀကီးေၾကာင့္ မွားၾကတာပဲျဖစ္မွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ လွည္းေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ အရႊဲသားနဲ႔ လိုက္ပါ လာခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ငါ ဘာမ်ား မွားခဲ့လို႔ ဒီေလာက္ အထိ ငိုေနရတာလဲ”လို႔ ျပန္လည္သံုးသပ္ ၾကည့္တဲ့အခါ မွာေတာ့ အဲဒီ အခ်စ္ ဆိုတာေၾကာင့္ပဲ သနားစရာ ျမခက္တို႔ သားအမိ တစ္ေတြကို တြယ္မိတြယ္ရာ ၾကံဖန္ တြယ္လိုက္မိလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ နဲ႔ ထပ္တူမွားျပန္တယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။
ထြန္းေတာက္ထြဋ္၊သခ်ၤာ၊
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၁)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဧၿပီလ ၂၀၁၁)
No comments:
Post a Comment